အလြမ္းေျပ

ဝရံတာလက္ရမ္းကို မွီရင္း အေဝးက ေတာင္တန္းေတြဆီ ေငးေမာမိေတာ႕   ေအးစိမ္႕ေနတဲ႕ ေလက ေတာင္တန္းေတြ ဆီကပဲ သူမ အနားကို ေျပးလာသလိုလို ပါးမို႕ႏွစ္ဘက္ဆီက ေအးစိမ္႕ေနတဲ႕ ခံစားမွဳက ပိုလာတယ္။ သည္ေဆာင္း ေဟမာန္ ေျမာက္ျပန္ေလညင္း ေဆာ္တယ္ကို...။ စခန္းကြာ.. မနမ္းသာတဲ႕.. လရာသီေညာင္း.. ေျမာက္ျပန္ေလေလာင္း သည္ေဆာင္းေဟမာန္ခါ  ကို ေရာက္ခဲ႕ျပန္ျပီေပါ႕။ 

ကိုေစာညိမ္း ေရးခဲ႕တဲ ႕  သည္ေဆာင္းေဟမာန္ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုသိန္းဟန္..ဦးသုခရဲ႕ သည္ေဆာင္းေဟမာန္..ေက်ာင္းစာကို အျပီးသတ္ဖို႕သာ ေခါင္းထဲက ထြက္မလာရင္ေနမယ္.. ႀကားဖူးတဲ႕သီခ်င္း.. ဖတ္ဖူးတဲ႕ ဝတၳဳဆို အေႀကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ ေပၚလာတတ္လိုက္တာေနာ္ လို႕ စိတ္ထဲက ပဲ ညည္းလိုက္မိေတာ႕တယ္။ ေအးေလ ေက်ာင္းစာကမွ အေႀကာင္းမတိုက္ဆိုင္ဘဲေနာ္။ သည္ေဆာင္းေဟမာန္ရဲ႕ ကိုသိန္းဟန္... စာေပသာမက ဂီတပါထူးခၽြန္တဲ႕ ဘီေအေက်ာင္းသား၊ မ်က္ႏွာပြင္႕လွတဲ႕ အခ်စ္ေတြႀကားမွာ အေတြ႕သာရာေနာက္လိုက္ျပီး သစၥာတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳရာက ကိုယ္ပ်က္ျပီး လမ္းေပၚမွာ ေသတဲ႕ ဘဝကို ၅ ႏွစ္အတြင္း ေရာက္သြားတဲ႕ ပံုကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရးျပႏိုင္တဲ႕ ဦးသုခကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ခက္တာက ဒီေလာက္လြမ္းစရာေကာင္းတဲ႕ ေဆာင္းညခ်မ္းမွာ ဒီအေႀကာင္း ေတြးမိတာပဲ.. သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာသလို ငါ႕ရိုမန္႕တစ္ေလး ပ်က္ပါျပီေအ လို႕သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ႕တယ္။ 

ေဆာင္းကို ခ်စ္တဲ႕စိတ္ေတာ႕ ေပ်ာက္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ေဆာင္းညရဲ႕ ႀကယ္ေတြကို ႀကည္႕ဖို႕ေတာင္ ဝရန္တာကို ထြက္လာခဲ႕ေသးတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဆာင္းညမွာ ႀကယ္ေတြကို ႀကည္႕ရတာ စိတ္ထဲ ႏူးည႕ံဆြတ္ပ်ံ႕တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ခ်စ္တဲ႕ စိတ္က ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ အရင္ကလိုေတာ႕ စိတ္ကူးယဥ္စိတ္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ေတာ႕ဘူး ။ ဘဝဆိုတာ အလွတရားေတြ ခ်ည္းသက္သက္ ရွိေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ 

ေဆာင္းညတစ္ညဟာ အလွတရားေတြခ်ည္းစုေနတာ မဟုတ္ဘူး ဟိုး အေဝးရဲ႕ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ ႀကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕မွဳေတြ ရွိသလို၊ ေလာဘတရားေတြ၊ ေမာဟတရားေတြ၊ မေကာင္းမွဳဆိုတာေတြလည္း ရွိေနဦးမွာပဲ ဆိုတာကို လက္ခံထားလိုစိတ္နဲ႕ ေပၚလာတဲ႕ အေတြးကို ေမာင္းထုတ္မေနခ်င္ေတာ႕ဘူး။ 

လူေတြဟာ  အိပ္မက္ဆန္တဲ႕ လွပမွဳေတြကိုပဲ ႏွစ္သက္ႀကသလို နတ္သမီးပံုျပင္ေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ႀကေပမယ္႕ လက္ေတြ႕ဘဝ ဆိုတာကေတာ႕ ဒီလို ပံုျပင္ဆန္ဆန္လွပေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ 

ငယ္ငယ္က အျပစ္ကင္းစင္ျပီး ေခ်ာေမြ႕တဲ႕ ဘဝလမ္းကို ကၽြန္မ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတယ္။ ႏူးည႕ံတဲ႕ ပန္းတပြင္႕လို ပ်ိဳးေထာင္ခံခဲ႕ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ နတ္သမီး ပံုုျပင္ေတြထဲမွာေတာင္ စုန္းမႀကီးပါေနေသးတာ ေမ႕ေလွ်ာ႕ထားခဲ႕ မိႀကသလား။ စုန္းေတြရဲ႕ လက္ထဲကို အယံုလြယ္လြယ္နဲ႕ က်ေရာက္ သြားတတ္ႀကတယ္။ 

လူေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စုန္းဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးေပမယ္႕ စုန္းေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ႕  လူေတြကို မ်ားမ်ားဖမ္းစားႏိုင္တဲ႕ စုန္းဟာ သူရဲေကာင္းပါပဲ။ လူမွာလည္း လူ႕ေလာကအမွန္တရားရွိသလို စုန္းမွာလည္း စုန္းေလာကအမွန္တရားနဲ႕ ေတာ႕ မွန္ေနႀကဦးမွာပဲ။ဘယ္သူ ဥာဏ္သာသလဲ သာသူသာက ႏိုင္သြားတာပဲ။ စုန္းကို ႏိုင္ဖို႕ စုန္းလိုက်င္႕ရမွာလား။ ဒါေတာ႕ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ စုန္းဖမ္းစားတာ မခံခ်င္တာကလြဲျပီး စုန္းကို အထင္ႀကီးတဲ႕သူ မဟုတ္ေတာ႕  စုန္းျဖစ္ရရင္ေတာင္ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ သေဘာက် ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ စုန္းဖမ္းစား မခံရေအာင္ သူတုိ႕ လုပ္နည္းုလုပ္ဟန္ေတြကို သိျပီး လြတ္ေအာင္ေရွာင္ဖို႕ပဲ။ လူဆိုတာ လူလိုပဲေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ေလာကမွာ ရွိသေရာင္ေရာင္ ေတြးထင္တတ္တဲ႕၊ မေကာင္းမွဳေတြ ရွိေနတာကို လက္မခံႏိုင္တဲ႕ ျငင္းပယ္လိုတဲ႕ စိတ္ကိုေတာ႕ ေဖ်ာက္ျပီး လက္ေတြ႕က်က် ေတြးတတ္ဖို႕ပဲ လိုမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ 

ဂ်ဴးရဲ႕ ပိုခ်စ္တဲ႕သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ ထဲက စာသားကို သတိရမိတယ္ ~ေလာကၾကီးမွာ အေကာင္းေတြ ရွိပါေသးတယ္ဆိုၿပီး ေခြ်းသိပ္ထားတာထက္ မေကာင္းမွဳေတြ အေၾကာင္းေၿပာၿပၿပီး သတိေပးေနရင္ ေကာင္းမယ္လုိ့ ထင္တယ္~ လို႕ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးက ေျပာခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းေတြကိုပဲ ေျပာခ်င္တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသားနဲ႕ မေကာင္းမွဳေတြကိုပဲ လိုက္ရွာေနတဲ႕ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေလာင္းအစားကို ကၽြန္မစဖတ္မိကတည္းက ဂ်ဴးရဲ႕ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္နဲ႕ သေရက်မယ္႔ ပြဲကို ကၽြန္မခံစားမိလိုက္တယ္။  တကယ္ေတာ႕ ေလာကႀကီးမွာ မေကာင္းမွဳေရာ ေကာင္းမွဳပါရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီ သေရက်မယ္႕ ျပိဳင္ပြဲႀကီးထက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လိုအပ္တယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာမက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လိုအပ္မွဳေတြထက္ မတရားမွဳေတြနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုပဲ ပညာရွင္စကားေတြနဲ႕ ပံုေဖာ္သြားေတာ႕ ႀကိဳက္ေပမယ္႕ ရသအားနည္းျပီး ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ေတာ႕ မစြဲေလာက္ခဲ႕ျပန္ဘူး။ ေအာ္ ကၽြန္မေတာင္ အရင္ေလာက္ စိတ္ကူးမယဥ္ေတာ႕ရင္ ဆရာမလည္း ဒီအရြယ္မွာ ရသဘက္ကို အားေရာ႕လာတာ အျပစ္ေတာ႕ မဟုတ္ဘူးေပါ႕ေနာ္။ 

အေကာင္းအဆိုး ေရာေနတဲ႕ ေလာကႀကီးမွာ ေနတတ္ေအာင္ေတာ႕ ကၽြန္မ ရုန္းကန္ရဦးမယ္။ လက္ေတြ႕ က်သင္႕တဲ႕အခ်ိန္က်ျပီး စိတ္ကူးယဥ္သင္႕တဲ႕အခ်ိန္ ယဥ္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႕။ 

ကၽြန္မ သင္ယူဖို႕ေတာ႕ လိုေနေသးတယ္... ခုထိေတာ႕... ကၽြန္မ မတတ္ေျမာက္ေသးသမွ်ေတာ႕.. အမွားသံသရာလည္ေနတဲ႕ ဆီက ထြက္ႏိုင္ပါဦးလား... ႀကိဳးေတာ႕ ႀကိဳးစားႀကည္႕ရမွာပါပဲ... 

ဟိုးေဝးေဝးက ႀကယ္ေတြကို လွမ္းႀကည္႕ရင္း အရင္ေလာက္ အေရာင္ေတာက္ေသးရဲ႕လားလို႕ စဥ္းစားရင္း အိပ္ယာဝင္ဖို႕ ေကာင္းျပီလို႕ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ သတိေပးမိတယ္။ 

ည ၂ နာရီ ေက်ာ္လာျပီ။ တျဖည္းျဖည္း နက္ကလာညက တိတ္ဆိတ္သထက္ တိတ္ဆိတ္လို႕... 

အငဲရဲ႕ လမ္းျပပါဦး ကို တိုးတိုးေလး ညည္းမိတယ္...

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီ ေလာက္ဆို ... မနက္ ေရာင္နီ လာေတာ႕မွာေပါ႕..

အင္းေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ဂေယာက္ဂရက္ ဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ေဆာင္းတြင္း အေတြးကလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးပါပဲ.. 

ေရာင္နီလာခ်ိန္ကို ေစာင္႕ခ်င္ေနေသးတယ္...