Popular Posts
Subscribe To
Posts
All Comments
Thursday, February 19, 2015
ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ ဖူးေသာ ကမၻာ
ခန္းစီး မရွိေသာ အခန္းထဲ ျပဴတင္းမွ
လေရာင္သည္ တိုးယိုေပါက္ ျဖာက်ခြင္႕ ရပါသည္။ ညသည္ နက္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ရဖို႕ လူသံ ကားသံေတြ
တျဖည္းျဖည္း တိတ္သြားဖို႕ လိုအပ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ညသည္ ထင္သေလာက္ မနက္ရွိဳင္း ႏိုင္ေတာ႕ေအာင္
ညမအိပ္ေသာ သူေတြ မ်ားမ်ား လာပါသည္။
ညနက္နက္ကို ႀကိဳက္ေသာ သူမ်ား မ်ားလာေသာ
အခါ ညနက္နက္ ဆိုသည္႕ အဓိပၸါယ္ေပ်ာက္သြားသလား။ ဒါမွဟုတ္ ညနက္နက္ ဆိုသည္႕ အဓိပၸါယ္ ေျပာင္းသြားတာလား။
ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္တိုင္ ယူစြဲထားသည္႕
ပံုစံျဖင္႕ ညနက္နက္ကို ခ်စ္ခင္ခြင္႕ကို အစြဲထားေနျခင္းလား။
ဟိုး အရင္ကေတာ႕ ကၽြန္မ ခ်စ္ေသာ ညနက္နက္မ်ားကို
ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ဖူးသည္။
တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္မ ညနက္နက္ကို ခ်စ္ေသာ
အခ်စ္သည္ အဓိပၸါယ္ ဖြင္႕ဆိုရခက္ပါသည္။ ႏွစ္သက္ျခင္း ႏွင္႕ ေႀကာက္ရြ႕ံျခင္း ႏွစ္ခု ဆတူ
ေရာထားသည္။ ထို႕အတူ ညနက္နက္ ဟူသည္ ျပဴတင္းမွ ခ်ည္းနင္းလာေသာ လေရာင္၊ ကက္ဆက္ေခြေလး ထည္႕ျပီး
နားႀကပ္ျဖင္႕ နားေထာင္ေသာ ထူးအိမ္သင္၊ ရင္ဂို၊ စည္သူလြင္၊ ေနမ်ိဳးေဆး၊ တာရာ ၊ ေအးခ်မ္းေမ၊
မဒီ ၊ အငဲ၊ ေလးျဖဴ၊ ထြဏ္းထြဏ္း တို႕၏ သီခ်င္းမ်ား ပါဝင္သည္။ ေမာင္စိန္ဝင္း( ပုတီးကုန္း
) ၏ ကဗ်ာမ်ား ပါဝင္သည္။ ဟန္သစ္၊ အပ်ိဴစင္၊ ပန္းေဝသီ၊ မေဟသီ၊ ရင္ခုန္ပြင္႕၊ ကလ်ာ စသည္႕
ကဗ်ာႏွင္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား လွိဳင္လွိဳင္ပါေသာ မဂၢဇင္းမ်ား ပါဝင္သည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၊
ဂ်ဴး၊ မဟူရာ (လွိဳင္ေကာ္)၊ မိုးမိုး ( အင္းလ်ား)၊ အႀကည္ေတာ္၊ ေနေနာ္၊ တာရာမင္းေဝ စသူတို႕
ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရး ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ကဗ်ာတို႕ႏွင္႕ အိမ္မ်က္ေစာင္း ထိုးက ည ၁၂ နာရီ
ဆို စတတ္ေသာ ဂစ္တာဝိုင္းမွ သီခ်င္းမ်ားႏွင္႕ မွတ္မွတ္ရရ မဥၨဴရီ ဆိုသည္႕ တစ္ပုဒ္ထဲကို သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုျပီး ပြဲသိမ္းတတ္ေသာ
လူတစ္ေယာက္၏ သာယာေသာ သီခ်င္းသံ ပါဝင္သည္။ အသာ ေစ႔ရံု ေစ႕ထားေသာ ကၽြန္မ အခန္းတံခါးကို
ကၽြန္မအေဖ မသိေအာင္ လက္ကေလး တစ္ဖက္အရင္သြင္းကာ ဖြင္႕တတ္ေသာ ဥာဏ္ေကာင္းျပီး ခ်စ္ေမႊးပါေသာ
ကၽြန္မ၏ ညိဳတိုတို စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ အေမႊးေျပာင္ေျပာင္းေလးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ရင္ခြင္ထဲ
တိုးဝင္ အိပ္တတ္သည္႕ မ်က္လံုး ဝိုင္းဝိုင္း ေႀကာင္ကေလး တစ္ေကာင္ ပါဝင္သည္။ ေစာင္ျခံဳထဲတြင္
ဖြင္႕ျပီး ဝတၳဳမ်ားကို ခိုးဖတ္ခြင္႕ ေပးသည္႕
ဓါတ္မီး အေသးတစ္လက္ပါဝင္သည္။ အေမွာင္ကို ေႀကာက္ေပမယ္႕ ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာဆီ ေရာက္ဖို႕
ညနက္နက္ကို ခ်စ္ခင္စြာ ေစာင္႕ခဲ႕ရေသာ ေန႕ရက္မ်ားပင္။ ကၽြန္မ၏ လေရာင္ျဖာေသာ ညနက္နက္
မ်ားကို အဓိပၸါယ္ျဖည္႕စြက္ေပးေနေသာ ရသမ်ားစြာ။
ကိုယ္ပိုင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႕ကို ျမင္တိုင္း
သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာေလး ဘာမ်ား ျဖစ္မလဲလို႕လည္း….ေတြးမိေသးသည္။ ကမၻာေလး။ TV မွာ
ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာေလးပါ အစခ်ီတဲ႕ ေႀကာ္ျငာသံကို ႀကားတိုင္း ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ေဆာက္ခဲ႕ရသည္႕
ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လေရာင္ျဖာတဲ႕ ညနက္နက္ ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာေလးကို လြမ္းမိပါသည္။
အခုေတာ႕ လူေတြ သိပ္မအိပ္ႀကေတာ႕…. ညသည္
ထင္သေလာက္ မနက္သလို ကၽြန္မ ကိုယ္ပိုင္ ကမၻာသည္လည္း ထင္သေလာက္ မခက္ေတာ႕ … ဒါေပမယ္႕ …
ဆားမပါေသာ ဟင္းတစ္ခြက္လို ….တစ္ခုခုလို ေနသလိုလို... ဘာမ်ားလည္း ဆိုတာေတာ႕ ကၽြန္မ မသိ.. ရွာေဖြ မေတြ႕... ညတို႕ သည္ပင္ မနက္ႀကေတာ႕တာလား။ ကၽြန္မက ပဲ အစြဲ ႀကီးသလား ။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေျပာင္းလဲ ခဲ႕ျပီလား။
(၂၀.၂.၂၀၁၅ ၊ ရန္ကုန္)
Saturday, January 3, 2015
ခဏေလးမ်ား
ေဆာင္းေလ
ေအးသည္ ေဝ႕ကနဲ ရံုးေပါက္ဝမွ ထြက္လာေသာ ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳ ခရီးဦးျပဳသည္။ ဘတ္စ္ကား
မွတ္တိုင္ဆီကို ေျခလွမ္းကို ဦးတည္လိုက္ရင္း မ်က္စိေရွ႕ တည္႕တည္႕မွ
ပန္းေရာင္စံုတို႕ႏွင္႕ လွေနေသာ ပန္းဆိုင္ကို ျမင္မွ အိမ္မွ အိပ္ယာနံေဘး
ပန္းအိုးေလးမွ ပန္းကေလးေတြ ႏြမ္းေနပံု ကို သတိရေတာ႕သည္။ သို႕ေသာ္ ဘတ္စ္ေပၚကို
ပန္းဝယ္ျပီး တက္ဖို႕ကေတာ႕ မိုက္မဲရာ က်ေပလိမ္႕မည္။ ႏွင္းဆီ ဝယ္မိလွ်င္ တပါးသူ
တို႕ကို စူးႏိုင္သလို အစူးမပါေသာ ပန္းဆိုလွ်င္ေတာ႕ တိုးလို႕ ေႀကြမေပါ႕။
ကၽြန္မေနသည္႕ လမ္းထိပ္မွ ပန္းဆိုင္က ကၽြန္မ ျပန္ခ်ိန္ဆို မရွိေလာက္ေတာ႕
အိပ္ယာနံေဘးမွ ပန္းကေလးမ်ားသည္ အေႀကာင္းမတိုက္ဆိုင္သမွ် မျမဲေႀကာင္းကို
ဆက္လက္ျပသေနေပဦးေတာ႕..။ “ေႀကြက်ေနတဲ႕ သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္က အစ ခင္ဗ်ားကို
တရားျပႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ား ဘာဝနာပြားႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေပါ႕” လို႕ အိုရွိဳးက သူ႕တပည္႕မ ကို
ေျပာခဲ႕ဖူးသည္။
ညက
ကိုးနာရီ ေက်ာ္ျပီမို႕ ေစ်းဝယ္စင္တာက လွလွပပ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင္႕ မွတ္တိုင္က
စည္ကားေနသည္။ သူတို႕ မ်က္ႏွာမွ ေရာင္စံု အလွမ်ားက မပီျပင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ပင္
စိုစုိေျပေျပ ဝင္႕ဝင္႕ႀကြားႀကြား။ ငယ္ဂုဏ္ ငယ္ေသြး ႀကြႀကြ လွလွပပ။ အလုပ္မဆင္းမီက
ထပ္ျပီး ျပင္ဆင္ခ႕ဲႀကပံု ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ စိတ္တြင္းတြင္ေတာ႕ သူက
မ်က္ႏွာေပၚက အေရာင္မ်ားကဲ႕သို႕ ေတာက္ေတာက္ပပ မျဖစ္ႀက။ တစ္ေယာက္က ဖုန္းျဖင္႕
လာမႀကိဳေသာ ရည္းစားကို ရန္ေတြ႕သည္။ ေနာက္ တစ္စုက တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ အထက္လူႀကီး
မေကာင္းေႀကာင္းကို ဝိုင္းဖြဲ႕ ေျပာဆိုေနႀကသည္။ ဒီေန႕ ေစ်းေရာင္း ေကာင္းသူက သူ
ဘယ္ေလာက္ ေကာ္မရွင္ေႀကး ရႏိုင္ေႀကာင္း က်န္သူမ်ားကို ခပ္ႀကြားႀကြားဆိုသည္။
က်န္သူမ်ားက သူမ ေတာ္ေႀကာင္း အားက်သံျဖင္႕ ေျပာသူရွိသလို ခနဲ႕တဲတဲ႕
လုပ္သူလည္းရွိသည္။ သူတို႕ အားလံုး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ဟန္လုပ္ေနေသာ္လည္း
တစ္ေနတာအဆံုးမွာ ေမာပန္းလွျပီဟု မ်က္ဝန္းမ်ားက ဆိုေနႀကသည္။ သူတို႕ က ေနေသာ
တစ္ေန႕တာ တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ျပီးပါေစသား။ သူတို႕ ေမာလွျပီ။
သူတို႕
ေမာလွျပီလို႕ ေတြးေသာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ေမာလာေသာအခါ ျပန္လြင္႕သြားေသာ
ကိုယ္႕စိတ္ကို ေျဖေလ်ာ႕ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ဖို႕ နားႀကပ္ကို တပ္လိုက္သည္။ ဂီတသည္
ပန္းမာလာတို႕၏ ရန႕ံကဲ႕သို႕ပင္ လူ၏ စိတ္ႏွလံုးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ႏိုင္သည။္
ဂီတသံတြင္ စိတ္ကို ႏွစ္ျမွဳပ္လိုက္ရင္း စည္းခ်က္ႏွင္႕ အညီ ကခုန္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္
တရားထိုင္ျခင္းကဲ႕သို႕စိတ္ကို မပ်႕ံမလြင္႕ ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုႀကသည္။
ကၽြန္မ စိတ္ကို မပ်႕ံမလြင္႕ ျဖစ္ေအာင္ စႏၵရားသံတို႕က ျပန္လည္ ေခၚေဆာင္
စီးဝင္ေစမိသည္။ ေမာေနေသာ သူတို႕ကို ဒီဂီတကိုပင္ မွ်ေဝခ်င္မိ သလိုလို။ ဒါေပမယ္႕
သူတို႕ လက္သင္႕သံပါ႕မလား။ ကိုယ္႕ရဲ႕ ရူးႏွမ္းမွဳသာ ျဖစ္လိမ္႔မည္။
ေဟာ..
စီးရမည္႕ ဘတ္စ္ကား လာေလျပီ။ စူးရွလွသည္႕ ကားစပယ္ရာ အသံႏွင္႕ အတူ ေစာင္႕ ေနတဲ႕
လူေတြ တိုးတိုးေဝွ႕ေဝွ႕ တက္ႀကသည္။ ကေလးခ်ီထားရင္း တက္ေနေသာ ကေလးအေမကိုပင္ မေစာင္႕
သူထက္ငါ တိုးလို႕ တက္ႀကသည္။ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္ေဇာ နဲ႕ ၊ ကားေပၚ ထိုင္စရာ၊ ေျခခ်စရာ
ေနရာေလး တစ္ေနရာအတြက္နဲ႕ ကၽြန္မတို႕ အားလံုး တိုးလို႕ တက္ခဲ႕ႀကသည္။ ကၽြန္မ အပါအဝင္
လူမ်ားသည္ ေဇာကပ္သြားေသာ တစ္ခဏတြင္ သတိမထားမိဘဲ ကားေပၚကို ေရာက္သြားခဲ႕ႀကသည္။
ကေလးအေမ၏ ဒုကၡကို စာနာခ်ိန္မရလိုက္။ ကားေပၚတက္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မလည္း နားတြင္
တပ္ထားေသာ ဘာဝနာ ဂီတသံကိုပင္လွ်င္ ေမ႕ေလွ်ာ႕သြားသည္။
နိစၥဒူဝ။
လူတို႕ အနာဂတ္ဆီကို ေျပးလႊားေနႀကရသည္။ တစ္ေန႕တာ လုပ္ဖြယ္တို႕ကို လူေတြ
လုပ္ေနႀကရင္း ေဇာကပ္ေနႀကသည္။ ေမာပန္းႀကရသည္။ တစ္ေန႕တာ စား၊ ဝတ္၊ ေန၊ ေရး အျပင္
အနာဂတ္မွာ ႀကီးပြားဖို႕၊ ခ်မ္းသာဖို႕၊ ေအာင္ျမင္ဖို႕၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕။ ဒါေတြအတြက္
ျပင္ဆင္ေျပးလႊားေနႀကရ၊ အခု ခဏဆိုတာ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႕ခ်ည္း ျမွဳပ္ႏွံလိုက္ႀက။
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ႕ ငယ္ငယ္က နားေထာင္ဖူးတဲ႕ “ ငါ႕ဖိနပ္ကို
တက္မနင္းနဲ႕” ဆိုတဲ႕ သီခ်င္းေလးကို သတိရမိသည္။ မူႀကိဳအရြယ္ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ
စုေပါင္းကျပတုန္း ကတည္းက ေျပာခဲ႕ရေသာ ငါ႕ဖိနပ္ကို တက္မနင္းနဲ႕ ဆိုေသာ စကားေလးသည္။
အသက္ေတြ ႀကီးလာေသာ္လည္း ဆက္ေျပာေနရဆဲ။ ကိုယ္႕ အတၱကို အထိမခံခ်င္ သို႕ေသာ္
ခံစားခ်က္နဲ႕ ေနရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ တို႕ကေတာ႕ မတူေတာ႕.. ။
ခဏေနက
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ဖို႕ ကားေပၚမွာ ေနရာရဖို႕ သားသည္အေမကို ဝင္တိုက္မိခဲ႕သလိုမ်ိဳး
အလားတူ အနာဂတ္အတြက္ ျပင္ဆင္ရင္ ဘယ္သူေတြကို ထိခိုက္မိခဲ႕ပါသလဲ။ တကယ္ေတာ႕ အတိတ္သည္
ျပန္ျပင္ဆင္လို႕မရ၊ အနာဂတ္သည္ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္လာမည္ သို႕ေသာ္ မည္သူကမွ
အာမခံခ်က္ ေပးမထား။ အခု ပိုင္ဆိုင္ေနေသာ ပစၥဳပၸန္ကို ဘာလို႕ ကၽြန္မတို႕
သားသည္အေမကို ခ်စ္ျခင္း မမွ်ေဝ ႏိုင္ခဲ႕ရတာပါလိမ္႕။ ထိုသို႕ မွ်ေဝေပးျခင္းက
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဘာလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႕တာပါလိမ္႕။ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႕ခ်ည္း
တနည္းဆိုရရင္ အနာဂတ္ တစ္ခ်ိန္ဆီကို စိတ္ေလာေနႀကလို႕ေပါ႕။ ကားထဲမွ လူမ်ား
တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္။ ဒီကားႀကီးသာ လူ႕ဘဝဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႕ အေလာတႀကီးတက္
အေလာတႀကီး ျပန္ထြက္ခြာ ေနႀကသူမ်ားပါလား။
တကယ္ေတာ႕
ကၽြန္မတို႕သည္ ခဏတာေလး မ်ားစြာတြင္ပင္ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင္႕
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းလဲ ေနခဲ႕ႀကသည္။ ရံုးတြင္ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္၏ ဘဝ ရံုးက
ျပန္ထြက္လာေတာ႕ ျပီးဆံုးျပီး လမ္းေပၚမွာ ခရီးသြား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ စသည္။ လမ္းေပၚ
ခရီးသြား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ အဆံုးမွာ ဘတ္စ္ကားစီးသူ တစ္ေယာက္ ဘဝကို ေျပာင္းျပီး
လမ္းေလွ်ာက္သူ ဘဝ ထပ္ေျပာင္းေပဦးမည္။ ျဖစ္ျပီးေနာက္ ပ်က္ျခင္းသည္ ျမန္ေသာေႀကာင္႕
တစ္ဆက္တည္း။ သို႕ေသာ္ ထို ခဏေပါင္း မ်ားစြာ၏ ျဖစ္တည္မွဳကို ေမ႕ေလွ်ာ႕ရင္း
ေနာက္ျဖစ္တည္လာဖို႕ က်ိဳးစား ပံုေဖာ္ ေနျခင္းသည္ ေနာက္ဘဝ အတြက္ က်ိဳးစားျခင္းပင္
သို႕ႏွင္႕ နိစၥဒူဝ ဘဝမ်ား လည္ေနေလေတာ႕သည္။ သံသရာ ဘဝလည္း ထိုသို႕ပင္။ ကၽြန္မ
ဆင္းရမယ္႕ မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ ဘဝ၏ ခဏေလးမ်ားကို ဆင္ျခင္ေနရင္း ေဘးကို ငဲ႕ႀကည္႕ေတာ႕
ကၽြန္မ ရပ္ေနတဲ႕ေဘးခံုမွ ထိုင္ေနတဲ႕ မိခင္ရင္ခြင္ထဲက ကေလးငယ္က ကၽြန္မ ေက်ာပိုးအိတ္
ႀကိဳးစကို ဆြဲရင္း ရယ္ျပေနသည္။ ကၽြန္မလည္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပန္ျပံဳးျပရင္း
သူကေလး လူကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ ဆင္းမယ္႕ မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္အထိ
သူကေလးႏွင္႕ ကၽြန္မသည္ ခရီးေဖာ္။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ႀကားမွာ စကားလံုးမ်ား
မလိုခဲ႕ပါ။ “ေႀကြက်ေနတဲ႕ သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္က အစ ခင္ဗ်ားကို တရားျပႏိုင္တယ္။
ခင္ဗ်ား ဘာဝနာပြားႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေပါ႕” လို႕ အိုရွိဳးက သူ႕တပည္႕မ ကို
ေျပာခဲ႕ဖူးသည္။
Wednesday, December 3, 2014
အမွိဳက္မဖြသူတစ္ေယာက္ အေႀကာင္း
စာမေရးျဖစ္တာႀကာျပီ။ ကိုယ္႕ေခါင္းထဲမွာ
မရွင္းေနေတာ႕ စာလည္း ေရးခ်င္စိတ္မရွိေတာ႕ ကိုယ္႕ Blog ေလးကို ပစ္ထားမိတယ္။ စာေရးမယ္ ႀကံေတာ႕ အခုတေလာ ကိုယ္ေလ႕လာမိတဲ႕ အေႀကာင္းေလး
တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္မ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၃ ႏွစ္ေလာက္က စျပီး
ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး သြားခဲ႕ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚ၊ေျမျပန္႕ အစံုပါပဲ။ ကၽြန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္
အျဖစ္ေစဆံုးကေတာ႕ အမွိဳက္ေတြပါပဲ။ ခ်င္းျပည္က ေတာင္ေပၚ လမ္းေဘးမွာလည္း အမွိဳက္ပံု၊
ဟုမၼလင္းရဲ႕ ျမစ္သာျမစ္ေဘးမွာလည္း အမွိဳက္ေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ၊ အိမ္ႀကားေတြမွာ အမွိဳက္ေတြ။
ပလပ္စတစ္ အပံုလိုက္ေတြပါ။ သဘာဝပစၥည္းေတြက ျဖစ္လာတဲ႕ အမွိဳက္ေတြ ျဖစ္တဲ႕ အသီးအရြက္ေတြ
အပိုအလွ်ံ အသီးအႏွံခြံေတြဟာ ကမၻာေျမနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္သူေတြမို႕ ေျမေပၚေရာက္ရင္ ေဆြးေျမ႕သြားေပမယ္႕
ပလစ္စတစ္နဲ႕ သူ႕အေပါင္းအပါေတြကကေတာ႕ မပ်က္စီးႏိုင္ဘဲ သူတို႕နဲ႕ သဟာဇတမျဖစ္တဲ႕ ေျမကမၻာကို
သူတို႕ ဖ်က္ဆီးႀကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေျမေတြပ်က္၊ ေရေတြႀကီး၊ အဆိပ္ေတြျဖစ္ အပ်က္သေဘေတြ
ကၽြန္မတို႕ ျမင္ေနရတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ကမၻာေပၚမွာ အမွိဳက္ျပႆနာဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနျပီ ဆိုတာ
မ်က္ျမင္။
လူဆိုတာ အခက္သားပါ သိေပမယ္႕ ကၽြန္မ
မက်င္႕ႏိုင္ခဲ႕ပါဘူး။ ပလပ္စတစ္ေတြ လံုးဝ မသံုး၊ အမွိဳက္က်န္မယ္႕ ပစၥည္းေတြ မသံုး၊ Recycle ႏိုင္တဲ႕ စၥည္းေတြပဲ သံုးတဲ႕ Zero Waste Lifestyle
( အမွိဳက္ကင္းတဲ႕ လူေနမွဳ ဘဝ) ပံုစံဆိုတာကို သဘာဝ ထိန္းသိမ္းသူေတြက က်င္႕ႀကံေနထိုင္ႀကတာ
သိရေပမယ္႕ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မလိုပဲ အေႀကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႕ သိသိႀကီး ေရွာင္ကြင္း
အေႀကာင္းျပခ်က္ေတြမ်ားျပီးေနခဲ႕တဲ႕ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးပညာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေရးတဲ႕
သူ႕အေႀကာင္းေလးကို Mind,Body,Green ဆိုတဲ႕ Website တစ္ခုမွာ ဖတ္မိျပီး ေဝမွ်ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာေႀကာင္႕
စာေရးမယ္လို႕ အႀကံေပၚလာတာပါ။
Lauren လို႕ေခၚတဲ႕ နယူးေယာက္သူတစ္ေယာက္ပါ။
သူမက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဘာသာရပ္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။
စာေတြ ဘယ္ေလာက္သင္သင္ သူလည္း သူ႕ကိုယ္သူ အေႀကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ပဲ အမွိဳက္ေတြဖြခဲ႕မိပါတယ္လို႕
သူကဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တေန႕သူ တျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စည္းကမ္းမရွိ အမွိဳက္ဖြပံု ပလပ္စတစ္ေတြ
သံုးပံုကို အတင္းေျပာမိျပီး ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို
ျပန္အလာ သူ႕ေရခဲေသတၱာကို သူဖြင္႕ျပီး ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ သံုးထားတဲ႕ ပလပ္စတစ္အေရအတြက္ေတြကို
သတိျပဳမိရာက ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ရွက္မိျပီး ဘဝလူေနမွဳ ပံုစံကို Zero Waste အျဖစ္ေျပာင္းႏိုင္ဖို႕
ႀကိဳးစားခဲ႕တယ္။ သူအဲဒီလို ေျပာင္းဖို႕ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ေနာက္ထပ္ တြန္းအား တစ္ခုက ကေလးႏွစ္ေယာက္အပါအဝင္
မိသားစုဝင္ေလးေယာက္ရွိတဲ႕ ကယ္လီဖိုးနီးယားက မိသားစု ပါပဲ။ အဲဒီ မိသားစုဟာ ၄ ေယာက္ရွိတာေတာင္
က်င္႕ႀကံေနထိုင္ႏိုင္ေသးရင္ တစ္ေယာက္တည္းသမား သူမက ဘာလို႕ မေနႏိုင္ရမွာလဲ ဆိုျပီး နမူနာယူခဲ႕ပါတယ္လို႕
ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ မိသားစု ေတြရဲ႕ Blog ေတြကေတာ႕ Rauren ရဲ႕ Blog က http://www.trashisfortossers.com/ ျဖစ္ျပီး
Zero Waste Home ရဲ႕ Blog က http://www.zerowastehome.com/
တို႕ပါ။
Rauren ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ ဘယ္ကို က်င္႕သံုးခဲ႕
သလဲ ဆိုတာ မေျပာခင္ Zero Waste Home ဆိုတဲ႕ မိသားစုေလးေယာက္ရဲ႕ ဘယ္လိုစရမလဲ ဆိုတာကို
အႀကံေပးထားတာေလးကို အရင္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
သူတို႕က -
၁။
တစ္ခါသံုးမဟုတ္တဲ႕ ေရဘူးတစ္ဘူး၊ ေစ်းဝယ္အိတ္၊ အဝတ္အိတ္နဲ႕ ပုလင္းေတြကို ရွာေဖြျပီး
အသံုးျပဳဖို႕ စုေဆာင္းပါ။
၂။
5Rs
Refuse
= ကိုယ္အသံုးမလိုတာကို ျငင္းဆန္ပါ။
Reduce
= ကိုယ္႕သံုးစြဲမွဳေတြကို ေလွ်ာ႕ခ်ပါ။
Recycle and Reuse= ကိုယ္႕အသံုးျပဳထားတဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပန္လည္ အသံုးျပဳပါ။
Rot
= ေျမဆီႀသဇာျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါ။ … လို႕ အႀကံေပးထားပါတယ္။
Lauren က သူ႕ Zero Waste lifestyle
ရဲ႕ အစပိုင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေျပာျပခဲ႕ရမွာေတာ႕ ..
“ ကၽြန္မ ေစ်းဝယ္အိတ္နဲ႕ ဘူးေတြကို ေဆာင္ထားတယ္။
စူပါမားကတ္မွာ ေစ်းဝယ္တိုင္း ထုတ္ပိုးမထားရေသးတဲ႕ အရာေတြကို ဝယ္ျပီး သူတို႕ ေပးမယ္႕ ပလပ္စတစ္အစား ကိုယ္ယူလာတဲ႕ အိတ္နဲ႕ဘူးေတြထဲ
ထည္႕ေပးပါလို႕ ေျပာတယ္။ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္တာကို ရပ္လိုက္တယ္။ ဝယ္ဖို႕ လိုအပ္လာျပီ
ဆိုရင္ အေဟာင္းဆိုင္ေတြက ဝယ္တယ္။ နီးစပ္ရာ ေရာင္းခ်င္ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက လိုအပ္တဲ႕
ပစၥည္းေတြကို ျပန္ဝယ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကိုယ္႕ မလိုအပ္တဲ႕ ပစၥည္းေတြကို လိုတဲ႕ သူေတြဆီ
ေပးဖို႕ ႀကံလိုက္တဲ႕ အခါမွာေတာ႕ အမ်ားႀကီး ထြက္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အသံုးအေဆာင္နဲ႕ အလွျပင္
ပစၥည္းေတြကိုလည္း သဘာဝ ပစၥည္းေတြ ေျပာင္းသံုးဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္။ သတိနဲ႕ ႀကိဳးစားရတာက
“ဟင္႕အင္း” လို႕ ေျပာဖို႕ပဲ။ ေကာ႕ေတးဘား သြားတဲ႕အခါ ေကာ္ဖီဝယ္တဲ႕ အခါ၊ ေစ်းဝယ္တဲ႕အခါ
ပလစ္စတစ္ဘူးေတြ အိတ္ေတြကို သတိထားျပီး ျငင္းဆန္ဖို႕ပါပဲ။ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းေတာ႕ ဘယ္အက်င္႕ရလာမွာတဲ႕လဲ
အဲဒီ အသားက်ဖို႕ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ႀကာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႕ရတာ အခုေတာ႕ ကၽြန္မ ေနသားက်ေနျပီ။
အခု
၃ ႏွစ္အႀကာမွာ ကၽြန္မအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြက..
၁။ ေငြစုမိတယ္။
ကၽြန္မ
ေစ်းဝယ္မသြားခင္ အပိုေတြ မဝယ္မိဖို႕ ေစ်းဝယ္စာရင္းလုပ္သလို ထုတ္ထားတဲ႕ ပစၥည္းေတြလည္း
မဝယ္ေတာ႕ အပိုေတြ မဝယ္ျဖစ္ေတာ႕ဘူး။ အသံုးအေဆာင္ ေတြကိုလည္း အေဟာင္းဆိုင္က ဝယ္တယ္။ အလွျပင္
ပစၥည္းေတြ၊ ေဆးေတြ ကလည္း သဘာဝ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္လာေတာ႕ ကုန္က်စရိတ္က ေခါက္ခ်ိဳးမက် သက္သာသြားတာကို
ေတြ႕ရတယ္။
၂။
ပိုေကာင္းေကာင္းစားတတ္လာတယ္။
ထုတ္ပိုးထားတဲ႕
ပစၥည္းေတြကို ေရွာင္တဲ႕အခါ ပိုျပီး က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြတ္တဲ႕ အစားအေသာက္ေတြ စားျဖစ္လာတယ္။
ေဒသတြင္းက လူေတြ စိုက္ပ်ိဳး ထုတ္လုပ္တဲ႕ ထြက္ကုန္ေတြ၊ ရာသီလိုက္ အသီးအႏွံ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို
စားျဖစ္လာတယ္။ ပိုျပီး က်န္းမာတဲ႕ စားေသာက္မွဳ ပံုစံကို ေျပာင္းလဲ လာႏိုင္ခဲ႕တယ္။
၃။ဘဝက
ပိုျပီးေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။
Zero
Waste lifestyle အျဖစ္မေျပာင္းခင္က စတိုးဆိုင္ေတြ စူပါမားကတ္ေတြဘက္ ေတြခ်ည္း ေျခဦးလွည္႕မိတယ္။
အခုေတာ႕ တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္သာ လိုအပ္တာေတြ ဝယ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး သြားတယ္။ ပိုျပီးက်န္းမာလာတယ္၊
ေသာကကင္းျပီး အခ်ိန္ေတြလည္း ပိုလာတယ္။ ပိုလာတဲ႕ အခ်ိန္ေတြနဲ႕အတူ Zero Waste
lifestyle နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး Blog တစ္ခု ေရးရာက စိတ္တူကိုယ္တူ လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခြင္႕ ရလာတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႕ ျဖတ္သန္းခဲ႕တဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႕
ေပါင္းစပ္ျပီး “ The Simply” လို႕ေခၚတယ္ zero-waste ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်တဲ႕
ကုမၸဏီတစ္ခုကို တည္ေထာင္လိုက္ႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။ ကိုယ္႕ယံုႀကည္တဲ႕အတိုင္း ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ႕လို႕
ဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပိုေကာင္းလာပါတယ္။”
ကိုယ္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီး ကိုယ္ယံုႀကည္ရာကို ေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ Rauren ကို ကၽြန္မေတာ႕ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ႕ စိတ္သာ ရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါလား။
Thursday, November 6, 2014
အႏွစ္ ၃၃
ကၽြန္မ အတၱကင္းတဲ႕ အလင္းတစ္ပြင္႕ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မေန႕ညက သတင္းေတြ ဖတ္ရင္း CNN က ျမန္မာအေႀကာင္း
အခ်က္အလက္ေတြ ေဖာ္ျပထားတဲ႕ ပံုေလး တစ္ပံုကို စိုက္ႀကည္႕မိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ႕
လူေတြရဲ႕ သက္တမ္း (life expectancy ) က ၆၅.၅၊ ကမၻာတဝွမ္း ပ်မ္းမွ်က ၆၉ လို႕ ေျပာထားပါတယ္။ကၽြန္မ
အသက္ ဒီႏွစ္ထဲ ၃၃ ျပည္႔ပါတယ္။ ေက်ာ္ျဖတ္ ျပီးခဲ႕တဲ႕ ၃၃ ၊ ေနာက္ထပ္ ၃၃။ လူ႕သက္တမ္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီေပါ႕။
မိ်ဳးေက်ာ႕ျမိဳင္ရဲ႕ အသက္ ၃၃ ကို ခဏ
ခဏ နားေထာင္မိတယ္။
“ေရြးလိုက္ဦး စိတ္လိုအင္မ်ားအတြက္..
ေတြးလိုက္ဦး အတၱစိတ္မ်ားနဲ႕…
ခ်စ္လိုက္ဦး ဘဝမွာ အခ်စ္ဆံုးတဲ႕..
ကြဲလိုက္ဦး အခ်စ္ ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႕..
အားလံုးသိတယ္… အားလံုးရဲ႕ အလည္… ေျပာလိုက္ဦး ကိုယ္႕ ဆင္ေျခမ်ားနဲ႕
ေရးလိုက္ဦး ေဟာဒီ အခ်စ္သီခ်င္းအတြက္..
ေမြးလိုက္ဦး တစ္ဘက္လြန္ ခံစားခ်က္
..
ေဆြးလိုက္ဦး… အထီးက်န္ ေန႕မ်ားထဲ
ေျပာလိုက္ဦး.. အတၱစိတ္မ်ားနဲ႕…
ေနာက္က်ေတာ႕မယ္… အေတြးမ်ား ပတ္လည္..
သြားလိုက္ဦး မဆံုးႏိုင္တဲ႕ ခရီးထဲ…
အသက္ ၃၃ .. အထီးက်န္ ဆန္လြန္းတယ္
လုပ္ပါဦး အက်ည္းတန္က်န္ေတာ႕မယ္..
ေနာက္က်တတ္တယ္ သီခ်င္းလည္းေရးတယ္
ေျပာလိုက္ဦး မဆံုးႏိုင္ အခ်စ္မ်ားနဲ႕
”
ဒီလူ႕ဘဝ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အရာရာေတြ
အားလံုး ကိုယ္မျဖစ္ဖူးတာ မလုပ္ဖူးတာ မရွိသေလာက္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုစံုေအာင္ တခ်ိဳ႕အရာေတြကုိ
ကိုယ္က လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အရာေတြက ကံႀကမၼာက ႀကံဳေစ ဖယ္ေစ စီစဥ္တယ္ ဒီလိုနဲ႕ ဘဝ တစ္ဝက္က်ိဳးလာတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြလည္း အသစ္ေတြ
ရစရာ မက်န္ေတာ႕ဘူး အေဟာင္းႀကီးေတြပဲ ျပန္လည္လာေတာ႕တယ္။
အားလံုးလိုလို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတဲ႕ အသက္
၃၃ ဟာ ေတြေဝတတ္စ အရြယ္ေရာက္လာျပီ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာရရင္ တည္ျငိမ္စ အရြယ္ေရာက္လာျပီ။
ဘဝရဲ႕ အရာရာက အရွိန္က်ျပီး တည္ျငိမ္ခြင္႕ ေပးလာခဲ႕ျပီ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ခံစားခ်က္ေတြ
ထပ္ျပီး ရိုးအီလာျပီ။
တစ္ခါတစ္ေလ ဖန္တီးေပးေနတဲ႕ ႀကမၼာက ငါ႕တာဝန္ေက်ျပီ
ေရာ႕နင္႕ဘဝရဲ႕ စတီယာတိုင္ နင္ေမာင္းေတာ႕ ဆိုျပီး ယဥ္ေမာင္းသင္တန္းဆင္းသလို ဘဝေမာင္းႏွင္းမွဳ
သင္တန္း ဆင္းေပးလုိက္သလားလို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဆင္းမွာ ဘီးလွိမ္႕ျပီး လမ္းမေပၚမွာ ေရာက္ေနျပီ…
ကိုယ္ဘဝ ကားႀကီးက မေမာင္းလို႕လည္း မရေတာ႕ဘူး။ စက္က ႏွိဳးလ်က္သားႀကီး။
လူ႕ဘဝအစမွာ မီးစာ တစ္ခုကို မီးညွိထြန္းလိုက္သလိုပဲ
ဘယ္သူ ရွိဳ႕ေပးလိုက္မွန္း မသိေပမယ္႕ မီးစာမကုန္မခ်င္း ေလာင္ရေတာ႕မွာပဲ။ အရွိန္ျငီးျငီးနဲ႕
ေတာက္ေလာင္ျပီး မီးေတြထပ္ကူး ေလာင္စာေတြလိုက္ရွာ ေလာင္သထက္ေလာင္တဲ႕ မီးစာ ျဖစ္မလား။
ဖေယာင္းတိုင္ေလးလို မီးစာေတာ႕ ရွိေပမယ္႕ သူတပါးကိုလည္း ပူေလာင္မွဳ အရမ္းႀကီးမေပးဘဲ
အလင္းေဆာင္ မလား။
ေနာက္ထပ္ ၃၃ ႏွစ္ ကၽြန္မ ထပ္ေလာင္ဖို႕
မေသခ်ာေပမယ္႕ ေလာင္ႏိုင္ေခ်အားေတာ႕ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘဝရဲ႕ ေလာင္ေနတဲ႕မီးကေန မီးထပ္မပြားဖို႕
ေလာင္စာေတြနဲ႕ ေဝးေဝးမွာ ကၽြန္မေနခ်င္တယ္။ အခု ေလာင္ေနတဲ႕ မီးစာေလးကိုလည္း အပူေပမယ္႕
အေမွာင္ကိုခြင္း အလင္းေဆာင္တဲ႕ အပူတိုင္ေလးအျဖစ္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေနရာခ်ခ်င္တယ္။
ျပီးခဲ႕တဲ႕ လက သီရိလကၤာမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕
ဆရာေလး တစ္ပါးနဲ႕ စကားေျပာမိတယ္။ ဆရာေလးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပတယ္။ ဆရာေလး ဆယ္တန္းက်ေတာ႕
ငိုလိုက္ရတာေလ… အိမ္က ဆူမွာ ေႀကာက္ေတာ႕ ေနာက္ပိုင္း သီလရွင္ဝတ္လိုက္တယ္။ သီလရွင္ဝတ္လိုက္ေတာ႕
အရြယ္ေကာင္းဆိုေတာ႕ စာဝါလိုက္ရျပန္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသင္တာ ပါဋိစာေပေတြ စာရေပမယ္႕
အသိ ဒီေလာက္မျဖစ္ဘူး… အခု ေနာက္ပိုင္း စာေပကို နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႕ ေလ႕လာ တရားမွာ
ေမြ႕ေလွ်ာ္တတ္လာမွ ကိုယ္သိတဲ႕ စာေပေတြကို လူေတြရဲ႕ ဘဝအတြက္ ဘယ္လို အသံုးခ် ေဟာေျပာညႊန္ျပ
ေပးရမယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္လို က်င္႕ႀကံအားထုတ္ရမယ္ ဆိုတာ ေရးေရးသိလာတယ္။ ဆရာေလး ေလွ်ာက္ရမယ္႕
လမ္းက အေဝးႀကီးက်န္ေသးေပမယ္႕ လမ္းကို ေတြ႕ျပီ အရင္လို မေဝဝါးေတာ႕ဘူး။ ကိုယ္တိုင္လမ္းရွာေတြ႕ျပီး
ဆိုေတာ႕ ကိုယ္႕ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကိုလည္း ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ႕ လမ္းကိုေတာ႕ ျပခဲ႕ဖို႕ ကိုယ္႕မွာ
တာဝန္ရွိသြားျပီ။ ဒီေလာက္ပါပဲ ဒကာမေလး.. လို႕ ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္မဘဝရဲ႕ မီးစာနဲ႕ ဆရာေလး ဘဝရဲ႕
မီးစာကို ယွဥ္ထိုးႀကည္႕မိတယ္။ ဆရာေလးကေတာ႕ မီးစာရဲ႕ အပူကို အရွိန္ျငီးျငီး မေတာက္ေအာင္
ထိန္းႏိုင္ျပီး အလင္းေဆာင္ဖို႕ လုပ္ႏိုင္ခဲ႕ျပီ။ သူ႕ဘဝဟာ လွပတဲ႕ အလင္းတိုင္ ေလးပါပဲ။
ကၽြန္မ ဘဝမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ႀကားျပီး လူတကာ အားထားရ အားက်ရတဲ႕သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေသသြားရင္
ႏွေျမာတသသနဲ႕ လူေတြကို ေဝဒနာ ေပးထားခဲ႕ရတဲ႕သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မေႀကာင္႕လဲ ကမၻာႀကီး
မေျပာင္းလဲ ခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ႀကီး ေတာက္ေတာက္ပပ မထြန္းလင္းခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မက အေပါက္အျပဲေလးေတြ
ဖာေထးေပးသူ ေလာက္ေတာ႕၊ ကြက္လပ္ျဖည္႕သူေလာက္ ျဖစ္ရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ဟိုလူ႕ပူ
ဒီလူ႕ပူနဲ႕ ဒုကၡေရာက္ေစတဲ႕ ေလာင္မီးလည္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ေလာင္ျပီး ဟုတ္ကနဲျပီး
ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အက်ိဳးမေပးတဲ႕ ဒုကၡလည္း မေပးတဲ႕ ေကာက္ရိုးမီးလည္း မျဖစ္ခ်င္ျပန္ဘူး။
ေနာက္ထပ္ က်န္ေလာက္ေသးတဲ႕ ေနာက္ထပ္
အႏွစ္ ၃၃ ေလာက္ထဲက ၁၀-၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကို လူဘဝမွာ သိပ္ေတာက္ေတာက္ပပ မဟုတ္ေပမယ္႕ အလင္း လည္းေဆာင္တဲ႕ ေပ်ာ႕ေပ်ာ႕ ေျပာင္းေျပာင္း ဖေယာင္းတိုင္ေလး တစ္တိုင္အျဖစ္
လူပီပီသသ ဘဝကို စီးေျမာခံစားရင္း ေနခ်င္ေသးတယ္။ အတၱ-ပရ မွ်မွ်၊ ေလာကီ-ေလာကုတၱရာ မွ်မွ်
က်ိဳးစားရင္းေပါ႕။ အဲဒီေနာက္ေတာ႕ ကိုယ္႕ဘဝရဲ႕
မီးစာကို ကိုယ္တိုင္ညွိမ္းျပီး ေလာကႀကီးကို အဆိတ္ျငိမ္ဆံုး ျဖတ္သန္းျပီး ဘဝရဲ႕ မီးစာေတြကို
သိမ္းသြားခ်င္တယ္။
ကိုယ္တိုင္ မသိမ္းႏိုင္သူေတြအတြက္ ကံႀကမၼာက ေနာက္ထပ္ မီးစာတစ္ခု
ျပင္ထားဦးမွာေလ။ ဒီဘေလာ႕ေလးကို ကိုယ္႕ဘဝရဲ႕ ဒိုင္ယာရီေလး တစ္ခုလို ေရးျပီး တစ္ခါတစ္ခါ
ကိုယ္လမ္းေပ်ာက္တိုင္း ငါအရင္က ဘာေတြ ေတြးမိပါလိမ္႕ဆိုျပီး ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ျပန္ရွာခ်င္တိုင္း
ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ဒီစာေလးကိုလည္း ျပန္ျပန္ဖတ္မိျပီး မီးစာျငိမ္းခ်ိန္တန္ရင္ ညွိမ္းဖို႕
သတိရႏိုင္ဖို႕.. ဘဝမွာ ေျမာျပီး ေမ႕မေနေအာင္ ေရးထားလိုက္မိတယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)