အလြမ္းေျပ

အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝကို ျပန္ေတြးမိရင္ ခုေတာ႕ လြတ္လပ္လိုက္တာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာလို႕ ခံစားမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို ေျပာပါဆိုရင္ကေတာ႕ အေဆာ႕သန္တဲ႕ ေနရာမွာေတာ႕ နံပါတ္တစ္လို႕ ေျပာရမွာ..။

အင္းစိန္ အ.ထ.က ( ၁ ) မွာ ငါးတန္းကေန ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႕ အထိ ဆက္တိုက္ တက္ခဲ႕တာဆိုေတာ႕ စြဲစြဲျမဲျမဲတြဲျပီး တြဲဖက္ညီညီ ကဲတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရွိေနတာေပါ႕။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခုထိ အတြဲမပ်က္ ပါပဲ။ အရမ္းလည္း ခ်စ္ႀကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကၽြန္မက သူတို႕ အႏိုင္ခံရတဲ႕ သူေပါ႕.. ခုေတာ႕ အိမ္ေထာင္မက်ေသးတာ မိန္းကေလးထဲကဆို ကၽြန္မပဲ ရွိေတာ႕ တာမို႕ သူတို႕က ခုဆို ကၽြန္မကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဂရုစိုက္ျပီး ခ်စ္ႀကတယ္။ ဂရုစိုက္မယ္႕သူ မရွိေသးလို႕ ဆိုပဲ :D။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

သူတို႕ဟာ ကၽြန္မဘဝအတြက္ေတာ႕ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႕ ဘုရားေပးတဲ႕ ဆုလာဒ္ေတြလိုပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ အဖြဲ႕မွာ မိန္းကေလး ေျခာက္ေယာက္၊ ေယာက်ၤားေလး ၄ ေယာက္နဲ႕ ၁၀ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အတြဲလည္းဆို ေယာက်ၤားေလး နဲ႕ မိန္းကေလး ခြဲထိုင္ရတာေတာင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္ ထိုင္လို႕ရေအာင္ လုပ္ႀကတယ္။ ႏွစ္တိုင္း တစ္တန္းတည္းေနလို႕ရေအာင္ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္ဆို ရွိသမွ် ဆရာ၊ ဆရာမနဲ႕ မိဘေတြကို ဂ်ီက်ျပီး ရေအာင္လုပ္တယ္။ ကၽြန္မတို႕ တြဲေနလို႕ရမွ ေဆာ႕လို႕ရမွာကိုး။ မုန္႕စားေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းက ေဘာလံုးကြင္းထဲ ဆင္းေဆာ႕တယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ စာေရးျပီး စကားေျပာေသးလို႕ လည္း ခဏခဏ အဖြဲ႕လိုက္ အရိုက္ခံရကေတာ႕ ကၽြန္မတို႕ အဖို႕ မဆန္းကို မဆန္းေတာ႕ဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္မ အိမ္က ျခံဝန္းက်ယ္ေတာ႕ ကၽြန္မ အိမ္မွာပဲ စာစုလုပ္ရင္း ကစားႀကတယ္။ အမ်ားဆံုး ကစားတာက ေဘာလံုးကန္တာပါ။

မွတ္မွတ္ရရ ခုနွစ္တန္းေလာက္ေယာက္လာေတာ႕ ကၽြန္မအေမက ကၽြန္မကို ေဘာလံုးမကန္ခိုင္းေတာ႕ဘူး ။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မကို ဆူတယ္။ ကၽြန္မဆိုတဲ႕သူကလည္း အေႀကာင္းျပခ်က္မွ မခိုင္လံုရင္ ေျပာလို႕ရတဲ႕သူ မဟုတ္ေတာ႕ ဘာလို႕လဲလို႕ေမးတယ္။ အေမက ေျပာတယ္ သမီးအရြယ္ေရာက္လာျပီတဲ႕ ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕ ခင္လို႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အဲလို ဆြဲလား၊တြန္းလား၊ လံုးလား ေထြးလား၊ ဒါေတြမလုပ္ရေတာ႕ဘူးတဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႕မလုပ္ရတာလဲဆိုေတာ႕ ။

အေမက short to the point နဲ႕ ဗိုက္ႀကီးတတ္တယ္.. ကေလးရတတ္တယ္တဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း နဲနဲေတာ႕ လန္႕သြားတာေပါ႕။ လင္မယားေတြမွ ကေလးရတာမဟုတ္လားဆိုေတာ႕။ လင္မယားမဟုတ္ဘဲ ကေလးရရင္ ရွက္စရာေတြျဖစ္တာေပါ႕တဲ႕။

ဒါေပမယ္႕ အမွတ္မရွိတဲ႕ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမွာေဆာ႕ျမဲပဲ… ဒါေပမယ္႕ တစ္ေန႕ႀကေတာ႕ ေဆာ႕ရင္း ေျပးရင္းနဲ႕ ေက်ာင္းေကာ္ရစ္တာမွ တစ္ဖက္က ေျပးလာတဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ ေနာက္တစ္ဖက္က ေျပးလာတဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ တိုက္မိျပီး ႏွစ္ေယာက္သား လံုးလားေထြးလားနဲ႕ လဲႀကေရာ။

လဲတုန္းကေတာ႕ ထူပူျပီး ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ္႕ ျပန္လာရင္း ကၽြန္မမွာ ကေလးရွိေနျပီလားလို႕ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္မ ဗိုက္ႀကီးပူလာေတာ႕မွာေပါ႕။ ဒါဆို အဲ႕ဒီ ေကာင္ေလးက ကေလးအေဖေပါ႕။ အဲဒီေကာင္ေလးကို ကၽြန္မ ဘယ္အတန္းက ဘယ္သူလည္း ဆိုတာ ေသခ်ာလည္း မမွတ္မိဘူး။ လင္မယားမဟုတ္ဘဲ ကေလးရေတာ႕မွာပဲ ဆိုျပီး ကၽြန္မ အလန္႕တႀကားေတြျဖစ္ျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႕ ျငိမ္ေနတယ္။ ညေနေရာက္တဲ႕ အထိပဲ ။

ကၽြန္မအေမလည္း လက္လက္ထတဲ႕ သူ႕သမီး ျငိမ္ေနတယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္မအခန္းထဲဝင္လာျပီး ေမးေတာ႕မွ ကၽြန္မ အေမကို ဖက္ျပီး ရွိဳက္ႀကီးတငင္နဲ႕ ကၽြန္မဗိုက္ထဲမွာ ကေလးေလးေရာက္ေနျပီ ထင္တယ္ဆိုျပီး ေျပာလိုက္ေတာ႕။ ကၽြန္မအေမလည္း ေရွာ႕ရျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႕မွ ဘာေျပာတာလဲ ေသခ်ာရွင္းျပဆိုျပီး ေမးမွ အေမချမာ အေသအခ်ာ ထပ္ရွင္းရပါေတာ႕တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးလဲက်ရံုနဲ႕ကေလး မရပါဘူးဆိုတာ ေသခ်ာရွင္းရေတာ႕တာေပါ႕။ သူရွင္းျပလို႕ ျပီးတာေတာင္ အငိုသံတဲ႕ ကၽြန္မက ရွိဳက္လို႕ေကာင္းတုန္း..။ ဒါလည္း မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုပါ။ ျပန္ေတြးရင္လည္း ရယ္ရပါတယ္။

စကားမစပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ တကယ္ေတာ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုတာ ဘဝရဲ႕ အစလို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ဘဝရဲ႕အစ၊ အေျပာင္းအလဲေတြရဲ႕ စခဲ႕တဲ႕ ေနရာမဟုတ္လား။ ျပန္ေတြးႀကည္႕ရင္ ႀကီးေကာင္ဝင္လာအခ်ိန္ ျဖစ္တဲ႕အတြက္ စိတ္ေတြေရာ၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေရာ သိသိသာသာေတြ ျဖစ္တဲ႕ အခ်ိန္ေပါ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းကေရာ ၊ အိမ္က အုပ္ထိမ္းတဲ႕ မိဘေတြကပါ နည္းလမ္းတက် ရွိဖို႕လိုတာေပါ႕။

ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္မတို႕ တကယ္႕ေက်ာင္းမွာ ေတာ႕ စာသင္တာကလြဲလို႕ က်န္းမာေရးပညာေပးတို႕၊ ေနာက္ Life Skills နဲ႕ ပတ္သက္တာေတြ ဘာမွ မေပးလိုက္ႏိုင္ေတာ႕ အဲဒီေတာ႕ ဒီလိုရယ္စရာ အလြဲေလာက္ပဲ ျဖစ္တာအေရးမႀကီးေပမယ္႕ တကယ္႕ လူဘဝထဲက တျခား ျဖစ္ပ်က္တဲ႕.. ဥပမာ- ပညာကို တန္ဖိုးမထားတဲ႕ စိတ္တို႕၊ အရြယ္မတိုင္မီ အိမ္ေထာင္က်တာတို႕၊ ေနာက္ HIV ရတာ စတာေတြ… စတဲ႕ လူမွဳျပႆနာေတြကို မေျဖရွင္းႏိုင္မွဳေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ လူပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတာပါပဲေနာ္။

ေနာက္ လူမွဳဆက္ဆံေရးအပိုင္းမွာ ကၽြန္မ သတိထားမိသေလာက္က ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ထဲမွာ စာည႕ံတဲ႕သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး ၊ အျပိဳင္အဆိုင္ႀကိဳးစားတတ္ႀကေပမယ္႕ ကိုယ္႕သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္႕ထက္သာလည္း ေပ်ာ္တာပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ အဆင္႕နဲ႕ ထိုင္ခိုင္းရင္ အတူတူ မထိုင္ရမွာ ေႀကာက္ႀကတာလည္းပါတာေပါ႕။ :D အဲဒီေတာ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ စာလည္း မတိုႀကဘူး။ အဲဒီ စိတ္က ခုထိလည္း အဲဒီလိုရွိတုန္းပဲ။ မရွိအတူ ရွိအတူ ျဖစ္တုန္းပဲ။

အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ သူတို႕လို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြရွိတာ ဒါလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းက ရခဲ႕တဲ႕ ဆုတစ္ခုလို ကၽြန္မခံစားရတယ္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ႕လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ေနာက္ထပ္တိုးလာတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ ေလာက္ပိုလာျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းခဲ႕တာပါပဲ။

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဘဝအေမာေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေျဖသိမ္႕ခဲ႕ႀကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကိုလည္း အတူဖန္တီးခဲ႕ႀကတယ္။ စာမရတာ ၊ မုန္႕ဖိုးျပတ္တာ ၊ အသည္းကြဲတာ၊ ရည္းစားနဲ႕အဆင္မေျပတာ၊ အိမ္နဲ႕ ရန္ျဖစ္တာ၊ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ဖိစီးတာ .. စတဲ႕...စတဲ႕ လူ႕ဘဝထဲက အေမာေတြ အားလံုးကို အတူမွ်ေဝခံစား ေျဖရွင္း ေက်ာ္လႊားခဲ႕ႀကသူေတြအဖို႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္မွဳကို တိုင္းျပႏိုင္စရာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မဘဝမွာ ဒါေႀကာင္႕ဘယ္တုန္းကမွ အထီးက်န္ဆန္တယ္၊ အားငယ္တယ္ဆိုတာကို အနည္းငယ္ကလြဲလို႕ ႀကီးႀကီးမားမား၊ ႀကာႀကာရွည္ရွည္ မခံစားခဲ႕ရဘူးလို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သူတို႕ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ႕ စိတ္က သိပ္ကို အားရွိေစပါတယ္။

သူတို႕နဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ အေႀကာင္းကို ေတာ႕ ေျပာရင္ ေျပာစရာကို ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး.. သူတို႕ကို လြမ္းတဲ႕ အေႀကာင္းကို တစ္ခါက FB မွာ ေရးဖူူေသးတယ္.. ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာပဲ သြားဖတ္လိုက္ေနာ႕.. :P https://www.facebook.com/note.php?note_id=164860723919 ကဲ ဒီေလာက္ဆို .. ေက်ာင္းတုန္းက ကိုယ္႕ အမွတ္တရ အေႀကာင္း ေရးေပးပါဆိုတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ (ရန္ႏိုင္ေအာင္၊ ေမာင္မ်ိဳး၊ ျဖဴစင္ေလး၊ သန္းလဲ႕၊ မမိုး၊ ကိုသားငယ္) တို႕ေတာ႕ ေက်နပ္ႀကမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ႕..

ခင္မင္စြာျဖင္႕

အလြမ္းေျပ