အလြမ္းေျပ

ဒီမနက္ ေစာေစာ ဖလန္းဖလန္းထ ခရီးထြက္မယ္႕ သူငယ္ခ်င္း ပဲမ်ားဖို႕ သူမွာထားတာေလးေတြကို လူႀကံဳသြားေပးပါတယ္။
အား.. မနက္ေစာေစာပဲ ရွိေသးတယ္ ေနက အရမ္းကို ပူလိုက္တာ.. စပ္ေနတာပဲ..။ လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႕ ပါးေတြ ပူတက္လာတယ္.. ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေအာင္ပဲ။ အမေလး ကမၻာႀကီးကို ေအာက္က မီးမ်ား ဘယ္သူရွိဳ႕ေနလည္းမသိဘူး..လို႕ ေနာက္မိတယ္။
တစ္နွစ္ထက္ တစ္နွစ္ ပိုပို ပူလာျပီ ေနာက္ ဘာေတြ ထပ္ျဖစ္ဦးမွာလဲ ..အခုက်မ ေနေနတာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕မို႕ပါပဲလား..ပူလိုက္တာ.. ေႀကာက္စရာႀကီးေနာ္လို႕ အတူတူ ရွိတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အမႀကီးကို ေျပာမိပါတယ္။

အဲဒီ လူႀကံဳတည္းတဲ႕ ေဟာ္တယ္ေရွ႕လည္းေရာက္ရာ စံပယ္ရံုေတြတစ္တန္းႀကီးပဲ ေရနိုင္လို႕ ထင္ပါရဲ႕ ပြင္႕ေနတာလဲ ေဖြးလို႕ လွလည္းလွ ေမြးလည္းေမြးလိုက္တာ က်မ စိတ္ထဲ လွိဳက္ကနဲဆို ေပ်ာ္ျပီး ရင္ထဲ ေအးသြားတာပဲ။ အျပန္လမ္းမွာ ျပန္ေတြးမိတာက
ေအာ္ အဲဒီ စံပယ္ရံုေလးေတြ႕ေတာ႕ ငါ ငယ္ငယ္က မနက္ဆို စံပယ္ေတြ ခူး၊ စီးျပီး ဘုရားတင္ရတဲ႕ အေပ်ာ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္သတိရျပီး ေပ်ာ္သြားတာကိုးလို႕။

ေနာက္ဆက္ျပီး ျပီးခဲ႕တဲ႕ နွစ္ က်မေဆြးေႏြးပြဲ တစ္ခုမွာဆံုတဲ႕ အန္ကယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကို ေျပး အမွတ္ရမိတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအေႀကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းမွဳ အပိုင္းေရာက္ေတာ႕ သူက ေျပာတယ္ ..

“ ဖိုးမူရဲ႕ လူေတြက ခ်စ္မွ ထိန္းသိမ္းတတ္မွာကြ.. မင္း စဥ္းစားႀကည္႕ေလ မင္း အိမ္မွာ မင္းႀကိဳက္တဲ႕ ျမတ္နိုးတဲ႕ ပစၥည္းေတြဆို မငး္ မေပ်ာက္ေအာင္ မပ်က္စီးေအာင္ ေသခ်ာထားတယ္ မဟုတ္လား။ ခု ငါ႕ ကေလးေတြ ငါႀကည္႕တယ္ကြာ.. ဒီေကာင္ေတြ အိမ္ေရာက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ေဆာ႕တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ စကားေျပာတယ္။ အျပင္သြားေတာ႕ ကားနဲ႕သြားတယ္။ ဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းဝယ္တယ္။ ေက်ာင္းသြားတယ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ အြန္လိုင္းထဲဝင္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ အတြက္ သူငယ္ခ်င္းက ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ။ ကစားစရာေတြက ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ။ အရြက္ေတြ အသီးေတြ ဆန္ေတြက ေစ်းထဲကရတာ။ ဒါပဲေလ။

ဒီေကာင္ေတြ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ခ်စ္တတ္ဖို႕ဆိုတာ သူတို႕နဲ႕ သိပ္ေဝးေနတယ္ကြ.. သူတို႕ အနားက မဟုတ္သလိုပဲေလ။ သူတို႕ လက္ထက္ေရာက္ရင္ ဒီထက္ ပိုမဆိုးဖို႕ တကယ္႕ အနွစ္သာရဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ သူတို႕ ျမင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ကြ။ သူတို႕ကို ထိေတြ႕ေစရမယ္။ ထိန္းသိမ္းႀကပါ။ ထိန္းႀကပါလို႕ ေအာ္ေနတာထက္ သူတို႕ ဘာသာ ခ်စ္တတ္လာေအာင္ သင္ေပးရမွာ။ ခ်စ္လာရင္ အလိုလို ဂရုစိုက္ထိန္းသိမ္းလာလိမ္႕မယ္။ ဆံုးရွံဳးရမွာ ေႀကာက္လာလိမ္႕မယ္ကြ..”

က်မ သူ႕စကားကို ျပန္ေတြးမိတယ္ တကယ္ပါပဲ.. က်မ တို႕ ငယ္ငယ္က ဘဝကို ျပန္ေတြးရင္ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်မက ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ျမိဳ႕ေပၚမွာေရာ နယ္မွာပါ ေနဖူးတဲ႕ သူမို႕ သဘာဝနဲ႕ ပိုထိေတြ႕ခြင္႕ရပါတယ္။ တလင္းက်ယ္က်ယ္မွာ ေျပးလႊားကစားခြင္႕ ရတယ္။ ျခံထဲက အသီးအရြက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ခူးျပီး ဟင္းခ်က္ဖူးတယ္။ ျခံထဲက ပန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ခူးျပီး ဘုရားကပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကေလးေလး ဘဝမွာ ျခံထဲကအပင္ေတြကို ခူးျပီး ဟင္းခ်က္တန္းကစားဖူးသလို .. ကိုင္းခ်ဳပ္နီ လို႕ ေခၚတဲ႕ ကပ္ေစးကပ္ေစး ပန္းပြင္႕ေလးေတြနဲ႕ လက္စြပ္ လက္ေကာက္လုပ္ကစားဖူးသလို၊ ငွက္ေျပာရြက္ေတြနဲ႕ နာရီလုပ္ဖူးတယ္။ ႀကာရြက္ ထီးမိုးဖူးသလို ႀကာပုတီးလည္း လုပ္ဖူးတယ္။

ဝါးေဘာင္ေဘာင္လည္း ကစားဖူးတယ္။ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ျပီး သီဖူးတယ္။ သခြပ္ပြင္႕၊ လက္ပံပြင္႕ေတြ ေလမွာ ဝဲက်လာတာကို ေျမေပၚမေရာက္ခင္လိုက္ဖမ္းဖူးတယ္။ သစ္ပင္တက္လြန္းလို႕ အရိုက္ခံရဖူးတယ္။ ေလးခြနဲ႕ ငွက္ပစ္ျပီး ငွက္ကေလး ေျမေပၚဖုတ္ကနဲ႕ က်လာတာႀကည္႕ျပီး အေတာမသတ္ေအာင္ ငိုဖူးတယ္။ မိုးရြာထဲ ခိုးဆင္းျပီး ျခံေထာင္႕က ေခ်ာင္းလို႕ေခၚမရတဲ႕ ေျမာင္းသာသာ ေရေခ်ာင္းကေလးမွာလဲ ဖားေပါက္စ ငါးေပါက္စေတြ လိုက္ဖမ္းလို႕ အရိုက္ခံဖူးတယ္။ မိုးတိတ္စမွာလည္း စကၱဴ ေလွလႊတ္ဖူးတယ္။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သစ္ပင္ရိပ္ေအးေအးေအာက္မွာ စာထိုင္ဖတ္ရ၊ အသုတ္ေရာင္းတုိင္းကစားရတဲ႕ အရသာကိုလည္း ခံစားဖူးတယ္။

အခု ထိုင္းမွာေက်ာင္းတက္ေတာ႕ အတန္းေဖာ္ေတြထဲမွာ က်မရယ္ ၊ ကေမၻာဒီးယားက သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ဂ်ပန္က သူငယ္ခ်င္းရယ္က ရြယ္တူေတြမို႕ ပိုခင္ႀကတယ္။ တေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ တလည္႕စီ ထမင္းစားႀကတယ္။ က်မတို႕ ေက်ာင္းထဲမွာ စားလို႕ရတဲ႕ အပင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ္႕ ဘယ္သူမွ ခူးမစားပါဘူး။ တခါတေလ က် အသည္းယားလို႕ မန္က်ည္းရြက္ေတြ ခူးျပီး ခ်က္မိတယ္ း) ။

သူတို႕ကို ဒါ ေက်ာင္းထဲက အပင္ကေလလို႕ ေျပာရင္ ဂ်ပန္မက အ႕ံႀသတႀကီး .. ဟယ.္.. နင္ ခ်က္စားလို႕ရတာ ဘယ္လို သိလဲ ဆိုျပီး ျပန္ေမးတယ္..။ က်မက ငါက ကၽြမ္းျပီးသားလို႕ ျပန္ႀကြားေတာ႕ ကေမၻာဒီးယားသူငယ္ခ်ငး္က ဂ်ပန္မကို နင္ေတာ႕ ေတာထဲမ်က္စိလည္ရင္ ေသမွာ သူကေတာ႕ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး မိန္းမတာဇံျဖစ္မွာလို႕ ေနာက္တယ္။

က်မ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးရင္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ ကင္းကြာတာမရွိလို႕ ..အဲဒီေပ်ာ္စရာေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရဖူးတာေတြ မရေတာ႕တဲ႕အခါ ဆံုးရွံဳးမွဳကို ခံစားတတ္ပါတယ္။ မဆံုးရွံဳးခ်င္တဲ႕ စိတ္က က်မကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိန္းသင္႕ျပီးဆိုတာ အလိုလို ခံစားရေစပါတယ္။

က်မတို႕ သား၊သမီးေလးေတြ၊ တူတူမေလးေတြကိုလည္း တိုးတက္မွဳေနာက္ကိုလည္းလိုက္ရင္း သဘာဝနဲ႕ ကင္းကြာမသြားေအာင္ လုပ္ေပးဖို႕ က်မတို႕မွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။

သဘာဝကို ခ်စ္ပါ ထိန္းသိမ္းပါလို႕ ေျပာမယ္႕အစား ခ်စ္တတ္လာေအာင္ သင္ႀကားေပးဖို႕ က်မတို႕မွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႕ ခံစားမိပါတယ္။ သူတို႕ကို သဘာဝအလွေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ျပီး ရင္းနွီးခ်စ္ခင္တတ္လာေစဖို႕ လမ္းျပေပးဖို႕ တာဝန္ က်မတို႕မွာ ရွိသလို သူတို႕ကို သင္ရမယ္႕ ကိုယ္တိုင္လည္း တကယ္ ခ်စ္တတ္ရပါမယ္..။

ကမၻာႀကီးကေတာ႕ ပူသထက္ပူလာပါျပီ.. က်မတို႕ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ တတ္နိုင္သေလာက္ ေအးေအာင္ ျပန္ ႀကိဳးစားႀကဖို႕လည္း အခ်ိန္တန္ပါျပီ..။