Popular Posts
Subscribe To
Posts
Comments
Wednesday, January 2, 2013
ႀကယ္ကေလးသို႕
မီးညႊန္႕ေလးေတြ
တျဖတ္ျဖတ္ လင္းေနပံုက ေရႊဝါေရာင္ မင္းသမီးေလးေတြ ကခုန္ေနသလို…ကၽြန္မ ေဘးက
ဖန္ခြက္ခ်င္း ထိခတ္သံေတြ တျဖည္းျဖည္း အႀကိမ္ေရေတြနည္းလို႕ နည္းလို႕လာျပီး….
ႏွဳတ္ဆက္သံေတြ .. ကားေမာင္းထြက္သံေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္မွာ… တျဖည္းျဖည္း
ပါးလွ်လာတဲ႕ လူသံေတြ။
ေနာက္ဆံုး
ဂစ္တာသံ ပါးပါးနဲ႕ သီခ်င္းသံ.. သီခ်င္းလိုက္ဆိုသံေတြ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႕တဲ႕
အခ်ိန္မွာ ႏွစ္သစ္ကူးညဟာ ကၽြန္မကို လႊမ္းဆြတ္ျခင္းဆီ ေခၚေဆာင္သြားခဲ႕ပါတယ္။ ကၽြန္မ
ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ဝင္ဖူးတဲ႕ မီးပံု နံေဘးက ဂစ္တာ သံ နဲ႕ သီခ်င္းသံ…..
မိန္းကေလးပီပီ
ကၽြန္မ အစြဲေလးေတာ႕ … ရွိမိတယ္… ႏွစ္သစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေန႕မွာ အလြမ္းနဲ႕ စရသတဲ႕လား။
ကၽြန္မ တစ္ႏွစ္လံုး လံုးရမွာေတာ႕ စိုးသားေနာ္။ ဒါေပမယ္႕ေလ မိန္းမသားဆိုတာ
အလြမ္းပါရမီ ဓါတ္ခံ ရွိသူေတြမို႕ လြမ္းခြင္႕ေတာ႕ ရွိမွာပါေနာ္။ အေဝးက
ဖုန္းေခၚသံနဲ႕ ရယ္သံေလးမ်ား ႀကားရေလမလား ကေရာင္ေျခာက္ျခား အေတြးနဲ႕ ဘယ္သူ႕ဆီကိုမွ
ဖုန္းမဆက္ဘဲ တင္းခံေနတဲ႕ ကၽြန္မရ႕ဲ စိတ္ကေလး အရည္ေပ်ာ္က်လာတယ္။
“
ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ေပၚမလာသူရယ္ စိမ္းကား… မခ်စ္လို႕ မုန္းလို႕ စိမ္းျပီလား… အရင္လို
ေတးသံမ်ား ႀကားရင္ ကိုယ္ထင္ျပကာ နားဆင္ဦး…” အစိုင္းရဲ႕ သီခ်င္းကို ဆိုေနတဲ႕
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသံကို ကၽြန္မ နားစိုက္ေထာင္ရင္း ကၽြန္မ စြဲလမ္းေနက် ဂစ္တာသံကို
ျပန္တမ္းတမိတယ္။
တကယ္ေတာ႕
စြဲလမ္းျခင္းဆိုတာ ျဖတ္ေတာက္ရခက္ျခင္းနဲ႕ အခ်ိဳးညီတဲ႕ ေဝါဟာရ တစ္ခုေပပဲ မဟုတ္လား။
စြဲလမ္းျခင္းဟာ အိမ္ေရွ႕တံခါးက ဘဲလ္မတီးဘဲ ဝင္လာတဲ႕ သူလိုပဲ သူေရာက္ေနတာကို
မသိလိုက္ပါဘူး… အိမ္ထဲေရာက္လို႕ သူခိုင္းေစသံေတြႀကားမွ ကိုယ္႕မွာ
အထိတ္တလန္႕ရယ္ပါ။
ေရာက္တတ္ရာရာ
စကားသံေတြဟာ … ေရာက္တတ္ရာရာထက္ ပိုေက်ာ္လြန္ျပီး စိတ္ဝင္တစား ဆိုတဲ႕ အေနအထားကို
သူ႕အလိုလို ေရာက္သြားတာ။
အဲဒီ
ေရာက္တတ္ရာရာကိုပဲ အစဥ္တစိုက္ ေျပာစရာ မကုန္ေအာင္ ျဖစ္ရတာ… ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးစပ္…
ဘာသာစကား တူလို႕ေပါ႕ ရွင္ရယ္…။
ကဗ်ာေတြ၊
စာေပေတြ၊ ဂီတေတြ၊ ႏိုုင္ငံေရး အေတြးအျမင္ နဲ႕ ဘဝ ဒႆနေတြကို ကၽြန္မ ေငးႀကည္႕ရင္း တေမ႕တေမာ
နားေထာင္ရတာကို ႏွစ္သက္သူပါ။
ကၽြန္မကိုလည္း
စကားမ်ားသတဲ႕ တကယ္ဆို ကၽြန္မက ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႕သာ စကားအမ်ားႀကီးေျပာတတ္ျပီး
တစိမ္းေတြနဲ႕ဆို စကားနည္းသူဆိုတာလည္း သိရဲ႕။
အခုေတာ႕
အဲဒီလို စကားေျပာခြင္႕ေတြ မႀကံဳတဲ႕ ေနာက္မွာ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြနဲ႕ တင္းႀကပ္ေနခဲ႕တာ
အခ်ိန္အႀကာႀကီးလိုပါပဲ။
“
အျမဲတမ္း.. မင္းအတြက္ လမ္းခင္းထားတယ္… ျပန္မလာရင္လည္း ငါ႕ဘဝ ငါ႕ရဲ႕ အေႀကာင္းပဲ…
ဘာေႀကာင္႕မ်ား.. ရက္ရက္စက္စက္ လမ္းခြဲသြားတယ္.. ငါမေမးဘူးေနာ္… အျမဲတမ္း… မင္းက
အေရးႀကီး ဆံုးပဲ .. ငါဆိုတာ ထည္႕မတြက္နဲ႕ေတာ႕ တေန႕ႀကေတာ႕ကြယ္.. အနယ္ထိုင္ကာ
တျဖည္းျဖည္း ေဝးရင္း ေသြးေအးသြားမယ္ … အကုန္ မင္းသေဘာေနာ္..”
တစ္ခါ
တစ္ေလႀကေတာ႕လည္း မာနတခြဲသားေလးက တင္းခံေနျပန္ေတာ႕ မႀကံဳ ႀကံဳေအာင္ လုပ္ဖို႕
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ခြင္႕မျပဳခ်င္ျပန္ဘူး… ေနာက္ျပီး ေနာက္ထပ္ အမိန္႕နာခံ လိုတဲ႕
ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလး အငံု႕စိတ္ကေလး ေပပဲလား သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ သူ႕လြတ္လပ္ခြင္႕ကို
ငါ မထိပါးရဘူးလို႕ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ျပန္ဆံုးမမိျပန္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕
ႀကယ္ေလးေတြဆီကိုပဲ ေမာ႕ႀကည္႕ရင္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြကို ညေကာင္းကင္ရ႕ဲ
ႀကယ္ေလးေတြနဲ႕ စိတ္ခ်င္း စကားေျပာမိတဲ႕ညေတြ … မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ႕
ႀကယ္ေတြဟာ ပံုရိပ္ေရာင္ သေဘာကို ဘယ္လိုေဆာင္ေႀကာင္း၊ ႀကယ္ေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္နဲ႕
တည္ရွိျခင္းေတြကို ကၽြန္မကို ေျပာျပျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ႀကယ္ေတြကို ခ်စ္တဲ႕
စိတ္ကို သူ တြန္းလွန္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ႕ဖူးတာ လည္းရွိရဲ႕။
ဒါေပမယ္႕
ကၽြန္မကလည္း ႀကယ္ေတြကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူတို႕ဆီက ႀကယ္ေရာင္ေလးေတြကိုပါ
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႕ သူမို႕ သူတို႕ ရဲ႕ အေရာင္ေလးေတြနဲ႕တင္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သူပါ… ။
ေနာက္ေတာ႕ အဲဒီလို ေျပာတဲ႕သူပါ ကၽြန္မရဲ႕ ႀကယ္ႀကည္႕ေဖာ္ ျဖစ္လာခဲ႕တာ
သူကိုယ္တိုင္ သူ႕ကိုယ္သူ မသိဟန္ေဆာင္ ေနခဲ႕တာကို ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ေက်နပ္
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ပါတယ္။
မီးပံုကို
ထိုးဆြရင္ ဟိတ္ ထင္းေလး ထပ္ထိုးလိုက္ဦး လို႕ ေျပာတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕
အသံေႀကာင္႕ ကၽြန္မ စိတ္ေတြက မီးပံုေဘးက စကားဝိုင္းဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
မိန္းကေလး
သီခ်င္းေတြ ဆိုႀကဦးေလဟာ… ဂစ္တာတီးတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာရင္း သီခ်င္း စတီးတယ္…
ကဗ်ာဘြဲ႕မူးရဲ႕
ခ်စ္သူ႕ အနား…
“
ခ်စ္သူရွိရင္ေတာ႕… ကိုယ္ဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ႕ဘူးေပါ႕… သူ႕ကိုပဲ ရင္ခုန္ ခဲ႕ဖူးတယ္….
ရူးတယ္ေျပာပါေတာ႕ ရင္ဆိုင္လို႕ ဘာမဆို ေက်နပ္တယ္…. ခ်စ္သူအတြက္ ေသဆိုု ေသဝ႕ံတယ္….
ခ်စ္သူအနားမွာ အျမဲ ယုယ ခ်င္တယ္ .. ခ်စ္သူအနား ခၽြဲႏြဲ႕လို႕ ေနခ်င္ေသးတယ္…
ခ်စ္သူအနားမွာ ခ်စ္ရန႕ံေလးေတြန႕ဲ ခ်စ္သူ အနား အရိပ္ေလး အျဖစ္နဲ႕ကြယ္”
ခ်စ္သူ…
အခ်စ္… ၅၂၈… ၁၅၀၀… စတဲ႕.. စတဲ႕.. သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ… ေဘာင္ေတြ စည္းေတြနဲ႕ လူေတြ
ပိတ္မိေနႀကတယ္ေနာ္။
ကၽြန္မရဲ႕
စိတ္ကို ကၽြန္မ အခုတေလာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ျပန္ရွာႀကည္႕ေနမိတယ္။ ငါ ဘယ္လို
လူပါလိမ္႕လို႕။ ကၽြန္မကို ဘာေတြက လႊမ္းမိုးပါလိမ္႕။ အဲဒါေတြက ကၽြန္မကို
ပံုေဖာ္ေနတဲ႕ အရာေတြပဲ။ ကၽြန္မ ဘယ္သူဆိုတာကို အဲဒါ ေတြနဲ႕ တိုင္းတာလို႕ရတာေပါ႕။
ကၽြန္မ
ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚကေန ထိုင္ရင္း ကေလးေတြ ကစားတာကို ေငးရင္း ငယ္ငယ္က ဘာကစားနည္းေတြ
ကစားမိပါလိမ္႕လို႕ ေတြးမိတယ္….
ကစားတာေတာ႕
အမ်ားႀကီးပဲေပါ႕.. ဒါေပမယ္႕ အမ်ားဆံုး ကစားျဖစ္တာ ငွက္ကေလး လုပ္တမ္းပဲ။ ဟုတ္တယ္..။
ကၽြန္မ ငွက္ကေလးေတြလို လြတ္လြတ္ လတ္လတ္ အေဝးကို ပ်ံခ်င္တယ္။ ဒါေႀကာင္႕
ငွက္လုပ္တမ္း ကစားတယ္။ အဲဒါကို အမ်ားဆံုး ကစားျဖစ္တယ္။ အဲဒီကစားနည္းကို
တစ္ေယာက္တည္း ကစားတဲ႕ အခါ အမ်ားဆံုး ကစားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ ျခံထဲမွာ
လိုက္ပ်ံေနရံုပါပဲ။ လက္ကေလး ႏွစ္ဘက္ကို ျဖန္႕ျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ
ေျပးလႊားေနတာကိုပဲ အျပင္က လူေတြ ျမင္ရမွာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္မ
အာရံုထဲမွာေတာ႕ ေတာင္တန္းေတြကို ျဖတ္လိုက္ ပင္လယ္ေတြကို ျဖတ္လိုက္
စပါးခင္းေတြကို ျဖတ္လိုက္နဲ႕ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ပ်ံသန္းေနတာ။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ
ငွက္ကေလးရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြက ျပာလြင္တဲ႕ ေကာင္းကင္ ျဖဴေဖြးေနတဲ႕ မိုးသားေတြ
ႀကားထဲအထိ ပ်ံလိုက္ ေအာက္ကို ထိုးဆင္းျပီး သစ္ေတာ ေတြႀကား ပန္းခင္းေတြႀကား
ပ်ံလိုက္နဲ႕ပါ။ ဒါေပမယ္႕ ကၽြန္မ ဒီေလာက္နဲ႕ အားမရဘူး စိတ္ကူးယဥ္လို႕
ပိုနည္းစပ္ေအာင္ ႀကံစည္ေသးတယ္။ လက္ထဲမွာ မွန္ကို ကိုင္ထားျပီး တကယ္႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ
ေကာင္းကင္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ျပီး ပ်ံတာေလ။ မွန္ကို လက္ထဲမွာ ပက္လက္အေနအထား ကိုင္ေတာ႕
မွန္ထဲမွာ ေကာင္းကင္ႀကီး ေပၚလာတာေပါ႕ အဲဒါကို ႀကည္႕ျပီး ကၽြန္မ ပ်ံတယ္။
တခါတစ္ေလလည္း တိမ္ေတြကို စီးတယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ လြတ္လပ္တဲ႕ ငွက္ကေလး
ဘဝကို ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ္႕ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႕ ကၽြန္မ အသိုက္ပါ ေဆာက္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ္႕ အသိုက္ေဆာက္ တာထက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခ်ိန္က ပိုမ်ားတယ္။
ကၽြန္မ
ဘဝကို ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ပံုေဖာ္ခြင္႕ ရတဲ႕ လြမ္းမိုးမွဳ တစ္စံုတရာက
လြတ္ေျမာက္ခြင္႕ ရတဲ႕ အခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မ ဘဝကို ကၽြန္မ ကိုယ္ပိုင္ဗီဇက စတင္
လႊမ္းမိုးပါေတာ႕တယ္။ ကၽြန္မ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းရတဲ႕ ငွက္ကေလးလိုပဲ လြတ္လပ္စြာ
အသက္ရွင္ရတာကို ႀကိဳက္လာတယ္။ ဘယ္သူ႕ရဲ႕လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္မွဳကိုမွ မခံရဘဲ
အသက္ရွင္ခြင္႕ကို တကယ္ ျမတ္ႏိုးလာတယ္။ ေနာက္ျပီး လူတစ္ဘက္သားရဲ႕ လြတ္လပ္မွဳကိုလည္း
ျမတ္ႏိုးတတ္လာတယ္။
လူေတြဟာ
စကားလံုးေတြကို ဘာလို႕ တည္ထြင္ခဲ႕ႀကပါလိမ္႕… ဆက္သြယ္မွဳ အတြက္ပဲ မဟုတ္လား။
ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ ျပန္ ေလွာင္ပိတ္ထားဖို႕ အတြက္မွ မဟုတ္တာပဲေနာ္။
လူႏွစ္ေယာက္
ႀကားက သူ႕အလိုလို ျဖစ္တည္မွဳေတြကို အမည္နာမေတြ လိုက္တတ္ေနစရာမလိုသလို…
စကားလံုးေတြနဲ႕လည္း ပံုလိုက္ေဖာ္ေနစရာ လိုမွမလိုဘဲ…
ျဖစ္တည္မွဳကို
ျဖစ္တည္မွဳအတိုင္းေလး ထားျခင္းဟာ တခါတေလ စကားလံုးေတြထက္ ပိုျပီးေလးနက္ေနတတ္ ပါတယ္။
စိတ္ခ်င္း စကားေျပာႏိုင္သူေတြ အတြက္ေပါ႕။
စိတ္…
ရုပ္တစ္ခု စိတ္ကိုးဆယ္… အက်ယ္ခ်ဲ႕ရင္ ၁၂၀ ရွိတယ္လို႕ ကၽြန္မတို႕ အိမ္က ငယ္ငယ္က
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္ဘူးတဲ႕ အဘက ေျပာေျပာေနတာ ႀကားဖူးတယ္။ ထားပါေလ…
အဓိပၸါယ္အတိအက် ကၽြန္မ မသိေပမယ္႕ လူ႕စိတ္ဆိုတာ.. အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ
ေျပာင္းတတ္သလို.. တစ္ခါတေလ ဘဝေပးလိုအပ္မွဳေတြေႀကာင္႕ …. ေနာက္ထပ္
အေႀကာင္းေႀကာင္းေတြေႀကာင္႕ ေျပာင္းတတ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ေႏြရယ္..မိုးရယ္…ေဆာင္းရယ္
ေျပာင္းသလို စိတ္ရဲ႕ ရာသီေျပာင္းခ်ိန္ဆိုတာ ရွိတတ္ျမဲပဲေလ…။
စိတ္ရဲ႕
ရာသီအေျပာင္းအလဲအရ စိတ္ရဲ႕အိမ္ လူရဲ႕ အျပဳအမူေတြလည္း ေျပာင္းလာရစျမဲမို႕…
ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႕
ေလာကႀကီးရဲ႕ သေဘာ ေစာေက်ာဖို႕ေတာ႕ ခက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ သူ႕စိတ္ ရာသီေျပာင္းခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားဟာ ဖ်ားနာရရွာပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ခံအားမွ
မေကာင္းသူကိုးေနာ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဘဝရဲ႕ အရသာအျဖစ္ ဖ်ားနာရတာကိုးလည္း ကၽြန္မ
ႏွစ္သက္တတ္ပါတယ္ ယံုပါ။
ေလာကႀကီးမွာ
ေမတၱာတရားတို႕ သံေယာဇဥ္တို႕ ဆိုတာ အေျခတည္ထားတဲ႕ အတၱကို ေက်ာ္လႊားျပီး
စိတ္ႏွလံုးကို ႏူးည႕ံျပီး ေပ်ာ႕ေျပာင္း ေစတဲ႕ ျပဳလြယ္ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေစတဲ႕
အရာေတြပါ။
သူငယ္ခ်င္း
ေတြ႕ရဲ႕ ဖဲထုပ္ကို ခ်ိဳးရင္ ဖဲထုပ္ကို ေမႊလိုက္သံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္က ကၽြန္မ အာရံုကို
ျပန္ဆြဲေခၚလာတယ္။ ဂစ္တာသံက ရပ္သြားျပီး ဖြင္႕ထားတဲ႕ သီခ်င္းသံက ဆက္လာေနတယ္။
ထံုးစံမပ်က္ ဆံုတံုးဆံုခိုက္ အိပ္မငိုက္ဘဲ စကားထိုင္ေျပာလို႕ ရတဲ႕နည္းက ဒါပဲေလ…
လို႕ ေျပာရင္း ရယ္ေမာႀကတယ္။
ပိုကာ
ေဒါင္းႀကတယ္။ ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ႕ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြ…. ပစ္ခ် လိုက္တဲ႕ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြ … လက္ထဲမွာ
ကိုင္ျပီး တြဲထားတဲ႕ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြ… အဲဒီ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြက တစ္ေယာက္အတြက္ အသံုးမတည္႕
ကံမစပ္ ေပမယ္႕ ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ သိပ္လိုခ်င္တဲ႕ အခ်ပ္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ..
ကိုယ္႕လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႕ အခ်ပ္ေတြနဲ႕ ကိုက္ညီမွဳ ရွိရင္ေပါ႕…။ ဒီလိုပဲ လူေတြဟာ
ကိုယ္႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ လိုခ်င္မွဳေတြနဲ႕။ သို႕တည္းမဟုတ္ ဆႏၵေတြ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေတြနဲ႕
မကိုက္ညီတဲ႕ အရာဟာ အမွိဳက္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လႊတ္မခ်လို႕ မရဘူး မဟုတ္လား။
ကၽြန္မက သူတစ္ပါးအတြက္ အမွိဳက္မျဖစ္ခ်င္သူပါ။
ေနာက္ျပီး
ဘဝမွာ ေမွာက္ထားတဲ႕ ဖဲခ်ပ္ေတြနဲ႕တူတဲ႕ မထင္မွတ္ထားတဲ႕ ထူးဆန္းတဲ႕ ကံတရား
ေတြကလည္း ရွိေနတတ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
အဲဒီေန႕ညက
အေတြးမ်ိဳးစံုနဲ႕ ကၽြန္မ ကစားဝိုင္းမွာ ရွံဳးပါတယ္။ ႏွစ္သစ္ အလွဴရွင္ႀကီး လို႕
သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းေနာက္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ေရာင္နီလာကာနီး ေကာင္းကင္ကို
ေမာ႕ႀကည္႕ေတာ႕ ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ႕ ႀကယ္ေတြက အေတာက္ပဆံုး ကၽြန္မကို ျပံဳးျပတယ္။
ေအာ္
ႏွစ္သစ္ေရာက္ျပီေပါ႕…. အဲဒီေန႕က အိပ္ယာမဝင္ခင္ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ကၽြန္မ
ေရးျဖစ္ခဲ႕တယ္…
ႀကယ္ကေလးသို႕….
ႀကယ္ေရာင္ပ်ပ်
အလြမ္းရိပ္
ႏိုးတစ္ဝက္အိပ္မက္
လြမ္းေရးခက္လွ
ႏြယ္ခက္ဆက္ရွည္
သံေယာဇဥ္
ေႏွာင္တင္းလွခ်ည္႕ရဲ႕
လြတ္လပ္ျခင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို
သူ ခိုးယူသြားေပါ႕
ႏွလံုးသား ဒဏ္ယာလည္း
ဘေလာင္ဆူ နာက်င္လွေပါ႕
သို႕ေပေသာ္ငွား
ျပစ္ကားမယူ
မူေတာ႕မူမိ
လူမသိေပမယ္႕
ပူမိသူ စိတ္ႏွလံုး
အခ်ိန္သံုးကာ
ကုထံုး ဘယ္သူ
ကူႏိုင္ပါလိမ္႕မလဲ
အို..ေျပာလွည္႕ပါဦး
အို..ေျပာလွည္႕ပါဦး
ႀကယ္ကေလးရယ္။
အလြမ္းေျပ
(၂၀၁၃
-ႏွစ္သစ္ကူးည)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments: