အလြမ္းေျပ

 


ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ တခါးကေန ကၽြန္မတို႕ဆီကို ဝင္ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ယံုပါ။
မေန႕က ကေလးတစ္ေယာက္က သူဆြဲထားတဲ႕ ပန္းခ်ီေလးကို လာျပရင္း ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲျပီး တီခ်ယ္ျဖဴျဖဴ တီခ်ယ္႕ကို သမီး ခ်စ္တယ္တဲ႕။ သူေျပာတာကို ႀကားေတာ႕ ေနာက္ တျခား ကေလးေတြကလည္း သူတို႕လည္း ခ်စ္တယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္မကို ဝိုင္းေျပာႀကေတာ႕ ကၽြန္မလည္း သူတို႕ကို ဖက္ျပီး တီခ်ယ္လည္း သားတို႕ သမီးတို႕ကို ခ်စ္တယ္။ ခ်စ္လို႕ သားတို႕ သမီးတို႕ ဆရာမ ျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတာေပါ႕လို႕ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးတဲ႕ ႏူးည႕ံတဲ႕ ခံစားခ်က္ တစ္ခုကို အျပည္႕အဝ ခံစားလိုက္မိပါတယ္။

စိတ္ပညာအရလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုကေတာ႕   ကၽြန္မအရြယ္ဟာ မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္႕ အရြယ္ေပမယ္႕ တစ္ေယာက္တည္းေနျဖစ္တာ မ်ားတဲ႕ ကၽြန္မမွာ အတူေနတဲ႕  သားသမီးလို ခ်စ္ရမယ္႕ တူ၊တူမေလး ေတြလိုမ်ိဳးမရွိသလို အလုပ္မ်ားေတာ႕ ရွိတဲ႕ ဝမ္းကြဲ တူ၊တူမ ေလးေတြဆီ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကေလးေတြဆီလည္း တစ္ခါ တစ္ေလပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္ေလ။ နဂိုက ကေလး ခ်စ္တတ္တဲ႕ ကၽြန္မဟာ အခု ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ သူတို႕ကေလးေတြနဲ႕ ေန႕စဥ္လို ထိေတြ႕ေနရတဲ႕ အခါ သူတို႕ကို မသိစိတ္နဲ႕ ကိုယ္႕သားသမီးေလးေတြလို မိခင္စိတ္နဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာနဲ႕ ခ်စ္မိသလို သူတို႕ကလည္း ျပန္ခ်စ္ႀကေတာ႕  စိတ္ထဲက ကြက္လပ္ေလး ျပည္႕သြားတဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္မ သူတို႕ ဆရာမ ျဖစ္လာတဲ႕ ဒီအခ်ိန္တိုေလး အတြင္း ကၽြန္မ ဆီမွာ ေသခ်ာတဲ႕ ခံစားခ်က္ တစ္ခုက ကၽြန္မ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေန႕တိုင္း အာဟာရလို ရရွိေနတဲ႕ ႏူးည႕ံတဲ႕ ေျပာျပလို႕ မရႏိုင္တဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက ခံစားခ်က္ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။
တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္မ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေပးဖို႕သာ ႀကိဳးစားခဲ႕သူပါ။ သူတို႕ဆီက ျပန္ရဖို႕ကို အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ ေမွ်ာ္လင္႕ မထားခဲ႕  ေတြးမထားမိခဲ႕ဘူး။

ကၽြန္မဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာ ရဲျမလြင္ ဘာသာျပန္ျပီး မူရင္း ဂ်ပန္ စာေရးဆရာမ ရိုးယာနာဂီ တက္စုကိုး ရဲ႕ ေတာ႕တို႕ဂ်န္ ဆိုတဲ႕ ဂ်ပန္ဝတၳဳေလးကို ဖတ္ျပီးကတည္းက ကၽြန္မ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ဝင္းကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကာတြန္းထဲမွာဆိုရင္ေတာ႕ မီးလံုးေလး ပြင္႕သြားတာေပါ႕။ ဒါေႀကာင္႕ ကၽြန္မ လူႀကီးေတြကို စာသင္ရင္း ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမ ျဖစ္လာဖို႕လည္း စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္ ခဲ႕သလို စာေတြဖတ္ရင္း ေလ႕လာခဲ႕မိတယ္။

သီအိုရီေတြနဲ႕ လက္ေတြ႕အလုပ္လုပ္ကိုင္မွဳ ႀကားမွာ ႀကည္႕ရွဳေလ႕လာျခင္းဟာလည္း အေရးပါတဲ႕ ႀကားခံ အဆင္႕တစ္ခုပါ။ ဒါေႀကာင္႕ ကၽြန္မ ကေလးေတြအတြက္ ဖြင္႕ထားတဲ႕ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ သေဘာက်တဲ႕ ပညာဥယ်ာဥ္တစ္ခုမွာ ေစတနာ႕ဝန္ထမ္း လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး အဲဒီ ေက်ာင္းက တည္ေထာင္သူ ဆရာႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ သြားေတြ႕ျပီး အက်ိဳးအေႀကာင္းေျပာျပ ခြင္႕ေတာင္းခဲ႕ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဆရာႀကီးရဲ႕ ခြင္႕ျပဳခ်က္နဲ႕ ကၽြန္မ ေစတနာ႕ဝန္ထမ္းအျဖစ္နဲ႕ ေလ႕လာသင္ယူခြင္႕ ခဲ႕ပါတယ္။

ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ သူတို႕ မ်က္ႏွာေလးေတြ အျမဲ ရႊင္လန္း ေနတာကိုပဲ ျမင္ျခင္တယ္။  ေကာင္းမြန္စြာ ႀကီးျပင္းခြင္႕ မရတဲ႕ ကေလးေတြကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမ ျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ႕တာပါ။ အခုေတာ႕ သူတို႕က ကၽြန္မကို ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ အေႀကာင္းကို ျပန္သင္ႀကား ေပးေနႀကပါတယ္။

ကေလးေတြ ဆီကရတဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ႕ ခံစားခ်က္က ကၽြန္မ ကို အားအင္ေတြ ရေစတယ္။ အဲဒီ အားအင္ေတြေႀကာင္႕ လူႀကီးေတြကို စာသင္ရတဲ႕ မူရင္း အလုပ္ကိုပါ ပို အဆင္ေျပလာေစသလိုပဲ.. အရင္ကထက္ ေပ်ာ္ရႊင္လာသလို ခံစားရတယ္။

တကယ္ယံုလိုက္ပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက သင္မထင္မွတ္တဲ႕ တံခါးကေန ဝင္လာတတ္ျပီး သင္႕ကို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတာ.. တစ္ခုပဲ သင္႕ႏွလံုးသား တံခါးကို ဖြင္႕ထားဖို႕နဲ႕ သင္ကလည္း ခ်စ္တတ္ဖို႕ လိုပါလိမ္႕မယ္။ ကၽြန္မ အခုဆို တစ္ပတ္ ၃ ရက္ ကေလးေတြဆီ သြားတဲ႕  ေန႕တိုင္း ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာရဲ႕ ႏူးည႕ံမွဳနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ခံစားေနရပါတယ္..။

ဒါေႀကာင္႕ ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို စာဖတ္သူေတြနဲ႕ မွ်ေဝဖို႕ ဒီစာ ေလးကို ေရးျဖစ္တာပါ။

ခင္မင္စြာျဖင္႕

အလြမ္းေျပ