အလြမ္းေျပ

အား.. အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လိုက္တာ.. ေခါင္းႀကီး ေလးေလး ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္.. နားထင္ နွစ္ဖက္က အရမ္းနာတာပဲ.. တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ကိုင္ရိုက္ထားသလိုပဲ.. ေရေသာက္ခ်င္လိုက္တာ.. ဟားးး….ငါ ဖ်ားေနျပီလား.. ကိုယ္ေတြလဲ ပူေနျပီ.. အာ.. မနက္ေက်ာင္းသြား မလို႕ပါဆိုမွ..

အိပ္ရာေဘးက ေရဘူး နဲ႕ ေရခြက္ ထည္႕ထားတဲ႕ ဘန္းေလးကို ေျဖးေျဖးစမ္းႀကည္႕တာ .. အား.. မရွိပါလား..

ေအာ္ မအိပ္ခင္ ေရျဖည္႕ျပီး ေနရာမွာ ျပန္ မထားမိပါလား..။ ငါဘယ္မွာ ထားလိုက္ပါလိမ္႕.. ေရသန္႕ ဘူးႀကီး နားမွာေပါ႕..

အား .. သြားယူရမွာ ေဝးလိုက္တာ.. အခုေတာ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးက အေဝးႀကီးလိုပဲ …

စိတ္ထဲမွာ အေမေရလို႕ .. တမ္းတမိတယ္.. မ်က္ရည္လဲ ဝဲလာတယ္ .. မျဖစ္ေသးဘူး ..

တစ္ေယာက္တည္းရယ္… ဒီထက္ဖ်ားလို႕ မျဖစ္ဘူး…

ငါ ေဆးေသာက္မွ.. နာရီကို စမ္းႀကည္႕ေတာ႕ မနက္ ၅ နာရီ .. ေဆးေသာက္ဖို႕ ..

က်ိဳးစားျပီး ကုန္းထရတယ္.. အား တစ္ကိုယ္လံုး နာလိုက္တာ …

မီး ခလုတ္ ဆီကို စမ္းသြားျပီး .. ဖြင္႕..ေရ ဘူးဆီ သြားျပီး .. ေရကို အငမ္းမရေသာက္ခ် မိတယ္..

ေဆးဘူးကို ဖြင္႕ ေဆးရွာ.. မုန္႕ ဘူးကို ႀကည္႕ေတာ႕ .. မုန္႕ က ကုန္ေနျပီ..

အိုး.. ေတာ္ပါျပီ.. တျခား ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေတာ႕ဘူး..

တစ္ခါ ဘာမွ မပါပဲ ေဆးေသာက္ခ်လိုက္လို႕ အူေပါက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..

ေဆးေသာက္ျပီး ျပန္ အိပ္မွ .. ခ်မ္းလိုက္တာ.. ေစာင္အထူကလဲ .. ဗီဒို အေပၚဆံုးမွာ..

ေခါင္းမူးလိုက္တာ.. ခုံ နဲ႕ တက္ရမွာ ေႀကာက္တယ္.. ဗီဒိုထဲက ေလာင္းကုတ္ႀကီးကို ဝတ္ျပီး.. အိပ္မယ္ဟာ.. အေႏြးထည္ထပ္ထားတဲ႕ အပံုထဲမွာ ရွာမေတြ႕ ျပန္ဘူး ..

လူက ငိုခ်င္လာ ျပီ.. အနားမွာ အေဖာ္ေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနရင္ ေကာင္းမွာပဲ..

ေခါင္းလဲ ပိုမူးလာျပီ… ဒါနဲ႕ ျမင္တဲ႕ အေႏြးထည္ေတြ ဝတ္ျပီး ျပန္အိပ္ခ်လိုက္တယ္..

ေခါင္းထဲက နာတဲ႕ ဟာကို မခံနိုင္လို႔ ျမန္ျမန္ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ေဆးပါ ေသာက္ထားတာေႀကာင္႕ .. သိပ္မႀကာခင္ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕တယ္..။

” ေဒါက္.. ေဒါက္..” .. အား… ဘာ သံပါလိမ္႕.. တံခါးေခါက္ေနတာပါလား..။

အား ေသလိုက္ပါေတာ႕ .. စာသင္မယ္႕ .. ထိုင္းသူငယ္ခ်င္းေရာက္လာျပီ။

တံခါး ကို ေျပးဖြင္႕ေတာ႕ သူက ဟ နင္ ေနမေကာင္းဘူးလားတဲ႕ .. သူနဲ႕ က်မ အျပန္အလွန္ ထိုင္းစာနဲ႕ ျမန္မာစာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သင္ႀကတာေလ..သူက အလုပ္နဲ႕ တျခား ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းကာနီး ေနျပီမို႕ .. စာသင္တာ မပ်က္ေစခ်င္တာနဲ႕ .. နည္းနည္းပါ ရပါတယ္.. ငါတို႕ သင္ႀကတာေပါ႕လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ကယ္ေတာ႕ လူက တစ္ကိုယ္လံုးနာျပီး ေလးေလးႀကီး ျဖစ္ေနတုန္းဘဲ ..။ ေခါင္းမူးတာ နဲနဲ သက္သာရံုပဲ ရွိေသးတာ.. ။

ဒီလိုနဲ႕ စာသင္ျပီး သူ ျပန္သြားေတာ႕ .. အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ အိမ္မွာပဲ စာ နဲနဲဖတ္ .. ေဆးေသာက္လိုက္ ထပ္အိပ္လိုက္..နဲ႕အခုညဆယ္နာရီေလာက္မွအဖ်ားလံုးလံုးက်သြားေတာ႕တယ္။လူကေတာ႕ထိုင္းမွိဳင္းေနတုန္းပဲ..။

က်မကခပ္ေပေပမို႕ဖ်ားတာေလာက္ကလမ္းသြားရင္းေပ်ာက္ေနႀကပါ။ဒီတစ္ခါဖ်ားတာေတာ္ေတာ္ခံရခက္တယ္။

ေခါင္းေတြ အရမ္းမူးေနတုန္းက ခုေနမ်ား ငါေသသြားခဲ႕ရင္ လို႕ေတာင္ ေတြးမိတယ္..

က်မ အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား.. ရွင္သန္ဖို႕ .. က်ိဳးစားရင္း.. တစ္ခါ တစ္ခါ ေသဖို႕ အေႀကာင္းကို ေမ႕ေနႀကတယ္..။ တကယ္ပါ.. ။

ရက္ေတာ႕ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး သတင္းေတြ ဖတ္ရင္း ဆရာ စံဇာဏီဘိုနဲ႕ အင္တာဗ်ဴး ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ၁၀၁၂ ကမၻာပ်က္ ကိန္းအေႀကာင္းေတြေျပာသြားတယ္..။ႀကားႀကားေနတာႀကာျပီဒါေပမယ္႕အခုပိုစဥ္းစားလာမိသလိုပဲ..

ငါ ေႀကာက္လားလို႕ ကိုယ္႕ ဘာသာ ျပန္ေမးမိတယ္..။ မေႀကာက္ပါဘူး..။ အားလံုး ေသရမယ္ဆိုရင္ က်မ မေသဘူး ေနခဲ႕ မလားလို႕ ေမးရင္ေတာင္ မေနခ်င္ပါဘူး။

ရွင္ေနရမွာက ပိုေႀကာက္ စရာ ေကာင္းမေနဘူးလားေနာ္..။ အဲ.. ေနမေကာင္းတုန္းက ငါမ်ားေသသြားမလားလို႕ ေတြးမိတုန္းကကေတာ႕.. ဟင္႕အင္း ငါမေသခ်င္ေသးဘူးလို႕ .. စိတ္ထဲက ေျပာမိတယ္။ က်မ မိဘေတြ အတြက္ က်မ စိတ္မခ် ေသးဘူး..။ ေနာက္ မေသခင္ က်မ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ခ်င္တဲ႕ စိတ္ကူးေလးေတြလဲ ရွိေသးတယ္.. လို႕ ေတြးမိတယ္။

က်မအေနနဲ႕ ေတြးႀကည္႕ရင္း ေသရမွာ ထက္ ေနရတာ ပိုခက္သလို ထင္လာရတယ္။ တစ္ခ်ိန္ ေသရမွာကို လက္မခံနိုင္ရင္၊ တမင္ ေမ႕ထားရင္ အဲဒီေနရတဲ႕ ဘဝက ေနဖို႕အျပင္ ေသဖို႕ ပါခက္လိမ္႕မယ္လို႕ ထင္တယ္။

ဘဝကို ရုန္းကန္ေနရတဲ႕ သူထဲမွာ က်မလည္း ပါပါတယ္။ တကယ္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်မက သူတပါးကိုေတာ႕ က်မဆီက အေပ်ာ္ေတြပဲ မွ်ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေႀကာင္႕ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ အရမ္း ညစ္ေနတဲ႕ အခါေတြမွာ ဘေလာ႕ ေရးတာမ်ိဳးကို သူ႕ အလိုလို ရပ္ထား မိတယ္။ အက်င္႕ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနျပီ။

ေနာက္ေတာ႕လည္း ရုန္းကန္မွဳနဲ႕ အသားက်လာျပီး၊ ရုန္းကုန္မွဳ ေတြထဲ ေပ်ာ္စရာေတြကို ကြဲေအာင္ ခြဲထုတ္တတ္လာပါတယ္။ စိတ္ညစ္စရာ ၊ ေျဖရွင္းစရာ ၊ က်ိဳးစားစရာေတြ ရွိရင္ အပီ အျပင္ က်ိဳးစားလိုက္ ျပီးရင္ ၅ မိနစ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႕ ရမလား အဲဒီ ၅ မိနစ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေနလိုက္တာမ်ိဳးလုပ္တတ္လာပါတယ္။

အဲဒီလို ေနတာဟာ ကိုယ္႕ အတြက္ေရာ ကိုယ္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ အတြက္ပါ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ က်မ ေတြ႕ရွိလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး စိတ္ညစ္ ညည္းညဴးေနရင္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ မ်ားေနရင္ ကမၻာေပၚမွာ ေနစရာ ေနရာေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ရွင္။

ေနာက္တစ္ခုက ဘဝမွာ နားလည္မွဳေတြနဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီမွဳေတြ ရွိဖို႕က အေရးအႀကီးဆံုးလို႕ က်မ ယူဆမိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒါေတြကလဲ တကယ္ ခက္ခဲဆံုး အရာေတြလို႕လဲ ေျပာလို႕ရပါတယ္။

က်မတို႕ ေနထိုင္ေနတဲ႕ ကမၻာႀကီးမွာ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အဖြဲ႕ အစည္းေတြနဲ႕ ေနထိုင္ ေနရတာ မဟုတ္ပါလား။ လူျဖစ္လာမွေတာ႕ လူ႕ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက ခြဲထြက္ခ်င္လို႕ မွ မရတာ။ အဲဒီေတာ႕ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မွဳေတြ ထားနိုင္မွ လူမွဳ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႕ အဆင္ေျပ ေနေပ်ာ္မွာပါ။ လူက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းေအာင္ က်ိဳးစားေနလို႕ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကိုယ္ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုလံုး ဟန္ခ်က္ ညီညီ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာမွ ကိုယ္႕ ရဲ႕ ေနထိုင္ရတဲ႕ အေျခအေနကလဲ စိတ္ေက်နပ္စရာ ေကာင္းမွာပါ။ ဒါေႀကာင္႕လည္း ဒီေနာက္ပိုင္း လူမွဳေရး လုပ္ငန္းေတြ ေခတ္စားလာႀကတာလို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေလ႕လာထားတဲ႕ သီအိုရီေတြ ရွိေပမယ္႕ က်မ ရိုးရိုးေလး ပဲ ေျပာခ်င္လို႕ ထည္႕ မေျပာေတာ႕ ပါဘူး.. ။ လူေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း ဖြံ႕ျဖိဳးမွဳကို အရင္ လုပ္ႀကရေပမယ္႕ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တိုးတက္ဖြ႕ံျဖိဳးေနျပီး အသိုင္းကပါမလာ ဘူးဆိုရင္ အလကားသက္သက္ ႀကီးလို ျဖစ္ေနမွာပါ။

ဒါေပမယ္႕ အရာအားလံုးမွာ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးမွာ .. တစ္ခ်ိန္ ေသႀကရဦးမယ္႕ က်မတို႕ ဘဝေတြလိုပဲ Limit ေတြ ရွိေနတာပဲမို႕ နားလည္မွဳနဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီမွဳ (Balance) ေတြကို ရွာေဖြရင္း ျဖတ္သန္းေနရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝရွင္သန္မွဳက အနဳပညာ တစ္ရပ္လိုပါပဲ..

ဒါရိုက္တာ ႀကည္ျဖဴရွင္ရဲ႕ ”A Sketch of Wathone” ဆရာ ဝသုန္ ဆံုးတဲ႕ နွစ္ပတ္လည္ေနျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ ထပ္ႀကည္႕ခြင္႕ ႀကံဳခဲ႕ရပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ ဖန္းတီးမွဳ အနဳပညာ၊ ခံယူခ်က္တို႕ အျပင္ ဘဝ ေနနည္း အနဳပညာကိုပါ ပီပီျပင္ျပင္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

ဆရာက ေျပာတယ္ ” “ပိုက္ဆံနည္းတာမ်ားတာ ၿပသာနာ မဟုတ္ဘူးေလ.. လံုေလာက္ေအာင္ေတာ့ ေနႏိုင္တာပဲ… ေနာက္ ၀ါသနာ ပါတဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ရွင္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥက လြယ္တာမွတ္လို႔… တခ်ိဳ႔လူေတြ စိတ္မပါဘဲ နဲ႔ ထမင္းစားဖို႔အတြက္နဲ႔ တခ်ိဳ႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတာ…” တဲ႕..။ က်မ တို႕ေရာ .. ဘယ္လို အသက္ရွင္ေနႀကတာပါလဲ။

ေနာက္ ဆရာက ေျပာေသးတယ္ ဇနီးကလည္း နားလည္တယ္၊ သားသမီးေတြကလည္း နားလည္လို႕ သူတို႕ မိသားစုမွာ ေအးခ်မ္းမွဳေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ႀကတယ္တဲ႕။ ဆရာေျပာသြားတာကေတာ႕ ..မလိမ္ဖို႕ပါတဲ႕ .. သူမ်ားကို လိမ္လို႕ရမယ္ ကိုယ္႕ကိုကိုယ္ေတာ႕ လိမ္မရပါဘူးတဲ႕။ အဲဒီ မလိမ္တဲ႕ စိတ္သန္႕တဲ႕ အက်ိဳးက သူ႕မိသားစုကိုပါ ေရာင္ျပန္ဟတ္ျပီး အျပန္အလွန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနျဖစ္ႀကပါတယ္တဲ႕..။ ဆရာက ” လိပ္ျပာ လွပါေစ” လို႕ ေျပာသြား ရွာတယ္။

က်မတို႕ေတြ .. ၁၀၁၂ မွ မဟုတ္ပါဘူး..။ အခ်ိန္ မေရြး ေသနိုင္ႀကသလို.. မေသခင္လဲ ရွင္သန္ ေနႀကရဦးမွာပဲ။ ေသခ်င္း၊ ရွင္ခ်င္းက ဘယ္သူမွ ေျပာလို႕ ေဟာလို႕ ရတဲ႕ အရာ မဟုတ္ေတာ႕ ..

ကိုယ္႕အတြက္.. ကိုယ္႕ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း အတြက္..

ဘယ္လို ေန ႀကမလဲ ..

ဘယ္လို ေသ ႀကမလဲ ..

အနည္းဆံုး ေတြးမိဖို႕ေတာ႕ လိုပါလိမ္႕မယ္ ထင္တယ္ ေနာ္…။

ႀကည္႕ခ်င္တဲ႕ သူေတြ အတြက္ ဒါရိုက္တာ ႀကည္ျဖဴရွင္ရဲ႕ ”A Sketch of Wathone” ကို YouTube ကေန (က်မ သူငယ္ခ်င္း ကိုဟိန္းရဲ႕ FB မွာ Share ထားတာ ေတြ႕လို႕ ) အလြယ္တကူ ႀကည္႕လို႕ ရေအာင္ ထည္႕ေပးလိုက္ပါတယ္ ရွင္..